କବିତା କି ଫବିତା

ତମେ ଗୋଟେ ପ୍ରଶ୍ନ 

ପଚାରିଥିଲ

ମନେ ଅଛି ନା ! 

ମୁଁ ଭାବୁଛି ବୋଧହୁଏ 

ମନେଥିବ ।

ତମେ ପଚାରିଥିଲ 

ମୁଁ କବିତା କାହିଁକି ଲେଖେ ?

ଆଉ କାହା ପାଇଁ ? 

ତୁମ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର 

ମୁଁ ଲେଖେ 

ବହୁତ କିଛି ଲେଖେ 

ଆଡୁ ସାଡୁ ଲେଖେ 

ହେଲେ ସେଇଟା କବିତା 

କି' ନା ଜାଣିନି,

ହୁଏତ ଫବିତା ହେଇଥିବ

ହେଲେ ମୁଁ ଲେଖେ । 

ହଁ ମୁଁ ଲେଖେ 

ଯେତେବେଳେ ଛାତି ଭିତରେ ଥିବା

ମାଂସଳ ପିଣ୍ଡଟି ଖୁବ୍ ଜୋରରେ 

ରତରତ ହୁଏ ।

ଅଧିକରୁ ଆହୁରି ଅଧିକ 

କୋରିହୁଏ 

କିଛି ଶବ୍ଦର ଛୁଆଁରେ । 

ମୁଁ ଲେଖେ 

ଯେତେବେଳେ ଗୁମସୁମ୍ ମନ 

ମାଟି ପରି ବତୁରି ଯାଏ 

ଆଉ କାଗଜ ପରି ନରମି ଯାଏ 

ସାତରଙ୍ଗୀ ଭାବନାର 

ଶ୍ରାବଣ ଛିଟାରେ । 

ହଁ ମୁଁ ଲେଖେ 

ଯେତେବେଳେ ରାତି କୁହୁଳୁ ଥାଏ 

ଅନ୍ଧାରର ଚାଦର ଭିତରେ 

ଆଉ ମୁଁ ଝାଉଁଳୁ ଥାଏ 

ଶବ୍ଦମାନଙ୍କର ଜୀବନ୍ତ ଜୁଇରେ । 

ହଁ ସତରେ ମୁଁ ଲେଖେ 

ଯେତେବେଳେ ଅକ୍ଷର ମାନ 

ଅଣ୍ଡାଳୁଥାଆନ୍ତି ବାଟ 

ଆଉ ମୁଁ ଅକ୍ଷରମାନଙ୍କ ହାତ । 

ମୁଁ ଲେଖେ 

ବେଶ୍ କିଛି ଲେଖେ 

ଯେତେବେଳେ କିଛି ସ୍ମୃତି 

ଧୋଇଯିବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି 

କଲମର ତୀକ୍ଷ୍ଣ ମୁନରେ

ଆଉ କିଛି ରହିଯିବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି 

କାଗଜର ସଫା ଚଟାଣରେ । 

ମୁଁ ଲେଖେ 

କିଛିଙ୍କୁ ଭିଜେଇବା ପାଇଁ 

ନିଜକୁ ହଜେଇବା ପାଇଁ 

ଯେତେବେଳେ ଭାବନା ତା 

ସୀମାକୁ ଭୁଲି 

ମୋ ସୀମାରେ ଥକା ମାରୁଥାଏ । 

ଆଉ ଗୋଟେ କଥା 

କାହା ପାଇଁ ଲେଖେ 

ସେ କଥା ପଚାରନା 

ମୋର ତ ଅନେକ ପ୍ରେମିକା 

ଯେତେବେଳେ ଯାହାକୁ ଦେଖେ 

ସେତେବେଳେ ତା ପାଇଁ ଲେଖେ । 

କଣ ବୁଝିଲ ତ ? 

ମୁଁ କାହିଁକି ଲେଖେ ?

ଆଉ କାହା ପାଇଁ ଲେଖେ ?