କବିର ବେଦନା

କବି ମନ ସତେ କେତେ ଅଵୁଝାଟେ 

ଖୋଜଇ 'ନିଜର' ମିଛ ସଂସାରେ 

ଛଳନାରେ ଭରା ଏହି ରଙ୍ଗମଞ୍ଚେ  

ସଂଳାପ ଭାବ କିଏ ବୁଝି ପାରେ ?

ଦୁଃଖଟି ଲାଘବ ହୋଇବ ଭାବି ସେ 

କବି ସାଜି କେବେ କାଳି ଝରାଏ 

କୋକିଳ କଣ୍ଠର ଆବୃତିରେ କେବେ 

ନିଜ ରୋଦନକୁ ପୁଣି ସରାଏ I  

ଆଘାତଟେ ଯେବେ କରେ ବିଚଳିତ 

ସାହାରା ଖୋଜଇ କବି ଅଧୀର  

ସତ କିନ୍ତୁ ଏହା କବି ହିଁ ବୁଝଇ 

ତାହାର କ୍ଷତଟି କେତେ ଗଭୀର ! 

ସବୁ ସମ୍ପର୍କର ସୀମାଟାଏ ଥାଏ 

ସବୁ ସମ୍ପର୍କର ଥାଏ ପ୍ରାଚୀର 

ଯାହା ଲଙ୍ଘିବାକୁ ନଥାଏ ସମ୍ବଳ 

ତେଣୁ କବିଟେ ହୁଅଇ ଅଧୀର I 

ଶବ୍ଦର ଭାବରେ କେବେ ସବୁ ଭାବ 

ବ୍ୟକ୍ତ ହୋଇ ପାରେ କି କହିଦେଲେ?

ଅବ୍ୟକ୍ତ ବ୍ୟଥାର ପୀଡା ରହିଥାଏ 

ହୃଦରେ ଲୁଚି ଲୁହ ପୋଛିଦେଲେ I 

ସମ୍ପର୍କର ଡୋରି ସାହା ନ ହୋଇଲେ-

ଆତୁର ମନ ଆରତେ ଡାକିଲେ  

ଡାକ କିଏ ଶୁଣେ ନିଶବ୍ଦ ରାତିରେ 

ଶବ୍ଦହୀନ ଲୁହଧାର ବହିଲେ?