କାହିଁକି ଦେଉଛ ଏତେ ଯେ ଦୁଃଖ

ହୁଏ ବେଗବାନ ଜୀବନ ଲାଳସା

ଖୋଜଇ ମଣିଷ ସୁଖ ଆରାମ

ଧନ ମାନ ଭୋଗ କ୍ଷମତା ନିଶାରେ

ଦେଖାଇ ହୁଏ ସେ ଟାଣ ଅହମ ।

ମଦମତ୍ତ ହୁଏ ମଣିଷ ରାକ୍ଷସ

ହିତାହିତ ଜ୍ଞାନ ଗଲାଣି ହଜି

ହେଉ ଯେନ ତେନ ପ୍ରକାରେ ଦୁର୍ଜନ

କଳାଧନ ଠୁଳ କରୁଛି ପୁଞ୍ଜି ।

ବରଷା ଆଗମେ ହୁଅନ୍ତି ଉତ୍ତାଳ

ଉଡି ଝଡିପୋକ ପତଙ୍ଗ କୀଟ

ଆଲୋକ ପାବକ ଦେଖିଣ ଉନ୍ମତ୍ତ 

ଝାସିଥାନ୍ତି ପ୍ରାଣ ବହୁ ସଂଖ୍ୟକ ।

ଅତି ବୁଦ୍ଧିମାନ ବୋଲାଏ ନିଜକୁ

ସିଏ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ ଅତି ଚତୁର

ଶିଖେ ନାହିଁ ଦେଖି ହୁଏନି ସଂଯତ 

ତୁୁଚ୍ଛ ଭାବାବେଗେ ହୁଏ ପାଗଳ ।

ଲୋଡା ବ୍ଯବହାର ବ୍ଯାପାର ପୂର୍ବରୁ

ଶିକ୍ଷା ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ ସଂସ୍କାର ଥିଲେ

ଗୁରୁ ମାତାପିତା ଶୁଭାଶିଷ ବଳେ

ଜୀବନରେ ଶାନ୍ତି ସନ୍ତୋଷ ମିଳେ ।

ବୃଦ୍ଧିପାଏ ପାପ ଅନୀତି ଅନ୍ଯାୟ

ବଢେ ବ୍ଯଭୀଚାର ଓ ଦୁରାଚାର

ଦାୟୀ ହିଁ କେବଳ ସ୍ବାର୍ଥାନ୍ଧ ମଣିଷ

ଦାବାନଳ ସିଏ ଏ ସଂସାରର ।

ଅରଜୁ ମଣିଷ ଶୁଭ ବିଦ୍ଯାବୁଦ୍ଧି

ନହେଉ ପ୍ରଲୁବ୍ଧ ମାୟା ଓ ମୋହେ

ହେଲେ ମାତ୍ରାଧିକ ସାଂସାରିକ ବେଗ

ଧ୍ବଂସ ଅନିର୍ବାର୍ଯ୍ଯ ବୁଝୁ ସ୍ବାଧ୍ଯାୟେ ।

ନାଶ ଘୋର ତମ ଅଜ୍ଞାନାନ୍ଧକାର 

କାହିଁକି ଦେଉଛ ଏତେ ଯେ ଦୁଃଖ

ଦିଅ ସଦବୁଦ୍ଧି ଜଗତର ନାଥ

ଉଦେ ହୁଅ ହୃଦେ ସୂର୍ଯ୍ଯ ବିବେକ ।