କାବ୍ୟ ନାୟିକା

ବାଲ୍ୟକାଳରୁ ଆଜି ଯାଏ

ଧୂଳି ଖେଳ ଠାରୁ

ଘର ସଂସାର ଯାଏ

ତୁମେ ମୋ କାବ୍ୟ ନାୟିକା

ମୋ ମନର ନିଭ୍ରୃତ ଇଲାକାରେ ।

ସାଇତି ରଖିଛି ସ୍ମୁତି ତୁମ

ହୃଦୟର ପ୍ରତିଟି ତନ୍ତ୍ରୀରେ

ଜୀବନ ବୀଣାର ରାଗିଣୀ ରେ

ତୁମେ ହିଁ ତ ମୋର ପ୍ରିୟତମା

ନିଦ୍ରା ସ୍ବପ୍ନ ଜାଗରଣରେ ।

ଆଙ୍କିଛି ଛବି ତୁମ

ଜୀବନର କାନଭାସରେ

ଆବେଗର ତୂଳୀରେ

ଭାବନାର ରଙ୍ଗ ନେଇ

ସଜେଇଛି ଚିତ୍ରପଟ ତୁମ

ମୋ ମନର ଦର୍ପଣରେ ।

ଗଢିଛି ମୂର୍ତ୍ତି ତୁମେ

ମୋ ରକ୍ତ ଆଉ ମାଂସ ରେ

ସଜାଇ ରଖିଛି 

ଜୀବନର ସଂଗ୍ରହାଳୟରେ

ଜାଗ୍ରତ ପ୍ରହରୀ ସାଜି

ଜଗିଛି କାଳେ କିଏ ଚୋରେଇ ନେବ ।

ଲେଖିଛି କବିତା ତୁମ

ଭାବନାର ଆବେଗରେ

କାବ୍ୟ ନାୟିକା ତୁମେ

ମୋ ଜୀବନ ଯୋୖବନର

ଚୋରାବାଲି ଧାରେ ।

କାବ୍ୟ ନାୟିକା ହୋଇ

ରହିଗଲ କବିତା ଫର୍ଦରେ

ଭାବିଥିଲି ଜୀବନ ସଙ୍ଗିନୀ ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ

ହେଲେ ତୁମେ ମୋ ଠାରୁ

ଅନେକ ଦୂରରେ ।

ଏବେ ବି ଝଙ୍କୃତ ସ୍ବର ତୁମ

ହୃଦୟର ପ୍ରତିଟି

କୋଣ ଅନୁକୋଣରେ

ଭାଗ୍ୟର ବିଡମ୍ବନା

କୂଳକୁ ନ ଛୁଇଁ ଚାଲିଗଲ ତୁମେ

ତରଙ୍ଗାୟିତ ସମୁଦ୍ରର

ନୀଳ ବକ୍ଷ ଧାରେ ।

ଅବଶୋଷ ରହିଗଲା ମନେ

ପାଇଁ ମୁଁ ହରାଇ ଦେଲି

ଦୋଷ କାହାର 

ମୋର ନା ଏ ସମୟର

ମଣିଷ କାଳର କରାଳ ଚକ୍ରରେ

କ୍ରୀଡନକ ଟିଏ ।

ତଥାପି ବି ହାର ମାନୁ ନି

ମନ ମୋର ନିଶ୍ଚୟ ଫେରିବ ତୁମେ

ମୋ ସ୍ମୃତିର ସହରରେ

ଯେଉଁଠି ପ୍ରତିଟି କୋଣରେ

ଚିତ୍ରପଟ ତୁମ ହାତ ଠାରି ଡାକୁ ଥିବ

ଆ ଫେରିଆ ମୋ ପାଖରେ ।