ଜନମ ଭୂଇଁର ନାଆଁ

ଆମ ଗାଆଁ ବିଲ,ପୋଖରୀ,ପଡିଆ

ଆମ୍ବତୋଟା,ନଈ ପାଟ,

ସଞ୍ଜବେଳେ ବସେ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ

ଆମରି ପୁରୁଣା ହାଟ ।

ଆମ ଗାଆଁ ପାଣି ପବନରେ ଅଛି

ସେନେହଁ ମମତା ବାସ

ଆମ ନଈ ବନ୍ଧ ପଡିଆରେ ହସେ

ସବୁଜ କଅଁଳ ଘାସ ।

ଆମ ଗାଆଁ ହସେ ପୁନେଇ ପରବେ

ଝିଅ ବୋହୂଙ୍କର ମେଳି,

ଧୂପ,ଦୀପ,ଝୁଣା,ଘଣ୍ଟ,ଘଣ୍ଟା ନାଦେ

ଶୁଭୁଥାଏ ହୁଳହୁଳି ।

ଆମ ଗାଆଁ କେତେ ସହରଠୁ ଦୂର

ଆଖି ମୋର ପାଏ ନାହିଁ,

ଶୁଭେନି ଶବଦ ମଟର ଗାଡିର

କଳ କାରଖାନା କାହିଁ ।

ଆମ ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡ ଧୂଳିରେ ହଜିଛି

କେତେ ପିଲାଦିନ ବେଳ,

ବାପାଙ୍କର ମାଡ଼ ବୋଉଠାରୁ ଗାଳି

ଯେତେ ସାଙ୍ଗ ସାଥି ଖେଳ।

ଆଉକି ଫେରିଛି ହଜିଲା ଦରବ

ହଜିଗଲେ ଥରେ ବାଟେ

ପାରିହେଲା ପରେ ବୁଲିକି ଚାହିଁଛି

ବାଟୋଇ କି ଆଉ ଘାଟେ ।

ସବୁ ଭୁଲି ହୁଏ କାମ ସରିଗଲେ

ଭୁଲି ହୁଏ ନାହିଁ ଗାଆଁ,

ଭୁଲିଛି କିଏସେ କହିଲ ଜଣିଏ

ଜନମ ଭୂଇଁର ନାଆଁ ।