ମାଆ ପାଦ ଦେବେ ଧରାରେ-

ଆକାଶରେ ନାହିଁ ମେଘର ମେଲଣ 

ନାହିଁ ଟାଣ ଖରା ଡହକ,

ଶରତ କରିଛି ଧରାକୁ କାଲିଠୁ 

ସତେକି ଯେମିତି କୁହୁକ ।

ରାତିରୁ କାକର ଧୋଇ ଦେଇଅଛି

ବିଲ,ବଣ,ଗାଆଁ ମାଟିକୁ,

ସକାଳ ସୂରୁଜ କଣେଇ ଦେଖୁଛି 

ଗଙ୍ଗଶିଉଳିର ଝୋଟିକୁ ।

ନୀଳ ଆକାଶରେ ଧଳା ବଉଦଙ୍କୁ

ଦେଖିଲେ ଲାଗଇ ଏମିତି,

ସାଧା କାଗଜରେ କିଏ ଗୁଡ଼ି କରି

ଉଡ଼େଇ ଦେଇଛି ଯେମିତି ।

ସବୁ ସଜବାଜ ହେଲେଣି ମରତେ

ଫୁଲ,ଫଳ ଗଛ ପତର,

ମାଆ ଆସିବାର ଖବର ଜାଣିକି 

ବୋଳି ହୋଇଲେଣି ଅତର ।

ବରଷକେ ଥରେ ଆସିଛି ଅଶିଣ

ଦୁରୁଗା ମାଆଙ୍କ ପରବ,

ଭକତି ଅନ୍ତରେ ପାଛୋଟି ଆଣିବା 

ପୋଛି ଦେଇ ମନୁ ଗରବ ।

ଧଳା କନିଅର ନାଲିଆ ମନ୍ଦାର,

ଚମ୍ପକ,କୁସୁମ,କମଳ,

ଅପରାଜିତାରେ ଫୁଲ ଗୁନ୍ଥି ଦେବା 

ମନ କରି ଆମ ବିମଳ ।

କେଡେ ବଡ ଭାଗ୍ୟ ସତରେ ଆମର

ମାଆ ପାଦଦେବେ ଧରାରେ,

ମାଆ ଆଗମନେ ଜହ୍ନ ସଜାଉଛି

ଧରାକୁ ଯେମିତି ହୀରାରେ ।

ଧୂପ,ଦୀପ,ଝୁଣା,ଅଗୁରୁ,ଚନ୍ଦନେ

ମହକିବ ସାରା ଭୁବନ,

ଭୁବନ ମୋହିନୀ ମାଆଙ୍କ ଚରଣେ 

ଢାଳିବା ଭକତି ସୁମନ ।

ପୂଜା ମଣ୍ଡପରେ ମାଦଳ ବଜାଇ

କରିବା ଆଳତି,ଚାମର,

ମାଆ ପାଶେ ଆମେ ଦୁଃଖ ଜଣାଇବା

ଦୁଃଖ ପୋଛି ନେବେ ଆମର ।