ଜଳପରୀ ହସି ଦେଲା

ଜଳପରୀଟିଏ ସୁଖେ ଖେଳୁଥାଏ

ମତ୍ସ୍ୟ କଚ୍ଛପଙ୍କ ସଙ୍ଗେ,

ସାଗର ରାଜାଙ୍କ କନ୍ୟା ଅଟେ ସିଏ

ସଉକ ତା' ନୀଳ ରଙ୍ଗେ ।

ପୋଷାକରେ କେତେ ହୀରା ଲୀଳା ମୋତି

ମାଣିକ୍ୟ ଥାଏଟି ଖଞ୍ଜା,

ଅଳଙ୍କାର ପରେ ଝଟକୁଥାଏ ତ 

ତାରା ଫୁଲ ପୁଞ୍ଜା ପୁଞ୍ଜା।

ନାଆଁଟି ତାହାର ଅଟେ ମଣିମାଳା

ଦୟାବତୀ ସ୍ନେହଶୀଳା,

ଜୀବ ମାନଙ୍କୁ ସେ ଭାରି ଭଲପାଏ

ସାଥେ କରେ ଖେଳାବୁଲା ।

ସେଦିନ ଢେଉରେ ଖେଳୁ ଖେଳୁ ସିଏ

ଜଳଚର ଜୀବ ସହ,

ସାଗର କୂଳରେ ଦେଖିଲା କାନ୍ଦୁଛି

ବୁଢ଼ୀଟିଏ ଢାଳି ଲୁହ ।

ପାଖକୁ ଆସିକି ପଚାରି ବୁଝିଲା

ସଂସାରେ ନାହାଁନ୍ତି କିଏ,

ଛାଡ଼ିକରି ସିଏ ସେପାରି ଗଲାଣି

ହାତ ଧରିଥିଲା ଯିଏ ।

ଓଳିଏ ଖାଇଲେ ଦିଓଳି ଉପାସ

ଜଗନ୍ନାଥ ଏକା ସାହା,

ଚଳନ୍ତି ସେଥିରେ କାମ କରି ପଛେ

ମିଳନ୍ତା ଗଣ୍ଡିଏ ଯାହା ।

ଦୁଃଖ ଶୁଣି ତା'ର ମଣିମାଳା ଦେଲା

ଅଳଙ୍କାର ଖୋଲି କିଛି,

ବୁଢ଼ୀଟି କହିଲା, ଭିକାରୁଣି ନୁହେଁ 

ପର ଧନେ ଲୋଭ ଛି'ଛି ।

ମୃତ ଶାମୁକା ଓ କଉଡ଼ି ଗୋଟାଇ

ବାଲୁକା ଶଯ୍ୟାରୁ ଝିଅ,

ଶିଖାଇଲା ମୂର୍ତ୍ତି ଲାଖ ଅଠା ଦେଇ

ଖୁଣିବାର କେହି ନୁହଁ ।

ବିକ୍ରିକରି ପର୍ଯ୍ୟଟକଙ୍କୁ କେତୋଟି

ବୁଢୀଟି କଲ୍ୟାଣ କଲା,

'ଅନ୍ୟ ଉପକାର ମୋ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ' କହି

ଜଳପରୀ ହସି ଦେଲା ।