ଜୀବନ୍ମୃତ୍ୟୁ

ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ ଲଣ୍ଠନ ଓ ବାଡି

ହାତେ ଧରି ରଂଗୀ ବୁଢ଼ୀ,

ବୋହୂପରେ ରାଗି ଚାଲେ ଝପଟେଇ

ଘରଦ୍ଵାର ଆଶା ଛାଡି଼ ।

ବାଟରେ ମଣିଆଁ ଭେଟିଲା ରଂଗୀକୁ

ପଚାରେ ଯାଉଛୁ କାହିଁ,

କହୁଅଛି ରଂଗୀ ଯାଉଅଛି ରାଗି

ଜୀବନ ହାରିବା ପାଇଁ ।

ନିତି ନିତି ବୋହୂ ଦେଉଅଛି ଖୁଣ୍ଟା

ପାରିଲିନି ମୁଁ ଯେ ସହି,

ଶପଥ କରଛି ରେଳ ଧାରଣାରେ

ବେକ ଦେଖେଇବି ମୁହିଁ ।

ଆତ୍ମହତ୍ୟା ପାଇଁ ଯାଉଅଛୁ ଯେବେ

ବାଡି଼ ଓ ଲଣ୍ଠନ କିଆଁ,

ହାତେ ଧରି ଯାଉ ସହାସ୍ୟ ବଦନେ

ପଚାରୁଅଛି ମଣିଆଁ ?

ପାଟି ପାକୁପାକୁ କରି ରଂଗୀ ବୁଢ଼ୀ

ସହଜେ କହେ ବୁଝେଇ,

ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ ଯିବି ମୁଁ କେମିତି

ଲଣ୍ଠନ ସାଥେ ନନେଇ ?

ବାଟରେ ସାପ କି ଅନ୍ୟ ଜନ୍ତୁ କାଳେ

ଦେବେ ଗୋଡ଼କୁ କାମୁଡି଼,

ତାଙ୍କ କବଳରୁ ବଞ୍ଚିବାର ଆଶେ

ଧରିଛି ହାତରେ ବାଡି଼ ।

ମରଣ ପଦରେ ଶରଣ ପଶିବା

ନୁହଇ ଏତେ ସହଜ,

ଜୀବନାକର୍ଷଣ କେବେ ଚାହେଁନାହିଁ

ମରଣର ପଦରଜ ।