ଦିବା କାକ ରୁତା ଭୀତା

ଦିବା କାକ ରୁତା ଭୀତା

ରାତ୍ରେ ତରନ୍ତି ନର୍ମଦା ।

ଅବନ୍ତୀ ରାଜ୍ୟର   ରାଣୀ ଚନ୍ଦ୍ରକଳା

     ଲଜ୍ଜାଶୀଳା ରୂପବତୀ ,

ସମକକ୍ଷା ତାଙ୍କ    ନାହାଁନ୍ତି ରମଣୀ

     କହନ୍ତି ଗର୍ବେ ନୃପତି ।

କାକ ରାବ ଶୁଣି   ଡରେ ଥର ହର

     ଏମିତିକା ଡରକୁଳୀ ,

ଲାଜ ତାଙ୍କ ଦେଖି   ଲାଜକୁଳୀ ଲତା

     ବିରସେ ଯାଏ ଝାଉଁଳି ।

ଦିନେ ରାତି ଅଧେ   ରାଣୀ ଚନ୍ଦ୍ରକଳା

     ନବରୁ ହେଲେ ବାହାର ,

କଟୁଆଳଟିର      ନଜର ପଡିଲା

     ମହାରାଣୀଙ୍କ ଉପର ।

ସନ୍ଦିଗ୍ଧ ମନରେ   ରାଣୀଙ୍କ ପଶ୍ଚାତେ 

     ଗଲା ଯେବେ କଟୁଆଳ ,

ଦେଖିଲା ରାଣୀମା ନିଜେ ନୌକା ବାହି

     ପାରି ହେଲେ ଗଣ୍ଡ ଜଳ ।

ନଦୀ ଆରପଟେ   ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାନ୍ତରେ 

     ସଇସ'ର ଚାଳଘରେ ,

ରାଣୀ ଓ ସଇସ   ମଦ ମାଂସ ଭକ୍ଷି

     ନିମଗ୍ନ ରତି କ୍ରୀଡାରେ ।

ତହିଁ ପରଦିନ   ଯେତେବେଳ ରାଜା

     କଲେ ରାଣୀଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା ,

କଟୁଆଳ କହେ    ନିର୍ଭୀକ ଚିତ୍ତରେ 

     ପ୍ରଦତ୍ତ ବାକ୍ଯ ସହସା ।

    ଦିବା କାକ ରୁତା ଭୀତା

   ରାତ୍ରେ ତରନ୍ତି ନର୍ମଦା ।

କ୍ରୋଧେ ଜର୍ଜରିତ   ହୋଇ ମହାରାଜ

     ଏକଥା କହିବା ଅର୍ଥ ,

ପଚାରିଲେ ଯେବେ  କଟୁଆଳ ଧୀରେ

     ବୁଝାଇଲା ପରମାର୍ଥ ।

ସମସ୍ତ ପ୍ରମାଣ     ହେଲା ହସ୍ତଗତ

     ରାଜା ହେଲେ ମର୍ମାହତ ,

ବୁଝିଲେ ବେଭାରେ  ଜାଣିବା କଠିନ 

     ମଣିଷର ସ୍ବଚରିତ ।

ମୃତ୍ୟୁ ଦଣ୍ଡେ ରାଣୀ ଗଲେ ଯମାଳୟ

     ନିଜ କୃତକର୍ମ ପାଇଁ ,

ସର୍ବଜନେ ଜ୍ଞାତ  ପଥରେ ଖୋଦିତ 

     ଲେଖା ହେଲା ବାକ୍ଯ ଦୁଇ ।