ଜୀବନ

ବାହାରକୁ ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ ଯାହା,

ଅନୁୁୁଭବ କରିି ହୁଏ ନାହିଁ ତାହା ।

ସେଇ ତ ଅଟେ ଅମୂୂୂଲ୍ୟ ଜୀବନ,

ପରଂବ୍ରହ୍ମଙ୍କର ଅଟେ ସେ ଦାନ ।

ଦୁଃଖ,କଷ୍ଟ ହିଁ ତ ଜୀବନ ଅଟଇ,

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଉଭା ପୁୁଣି ସେ ହୁଅଇ ।

ବିରହ ଯନ୍ତ୍ରଣା କେବେ ସେ ସାଜଇ,

ମିଳନ ରୂପେ ସେ ସୁଖ ବିି ଦଅଇ ।

ଫଗୁଣର ରଙ୍ଗ ହୋଇ ଆସେ ସିଏ,

କେବେ ବୈଶାଖର ତାତି ପୁୁଣି ହୁଏ ।

ଇନ୍ଦଧନୁ ରୂପେ ମନ ନିଏ କିଣି,

ବର୍ଷା ଛିଟା ହୋଇ ଆସିଥାଏ ପୁଣି ।

ଶିତ ସକାଳର କଁଅଳ ଖରା ସେ,

କେବେ ପୁଣି ଝାଞ୍ଜି ଖରା ହୋଇ ଆସେ ।