ଝଡ଼

କାହିଁ କେତେ କାଳରୁ 

ମୁଁ କରିଥିଲି ଅପେକ୍ଷା,

ବସନ୍ତରୁ ରଙ୍ଗ ମାଗି, 

ମନ ଅଗଣାରେ ଆଙ୍କିଥିଲି 

ସ୍ମୃତିର ରଙ୍ଗୋଲି ।

ଥିଲା ଅନେକ ବିଶ୍ଵାସ

ତୁମେ ଫେରିବ ବୋଲି ,

ଅଦେଖା ଲୁହକୁ ଛାତି ତଳେ ଚାପି

ଓଠ ହସୁଥିଲା

ଅଭିଶପ୍ତ ଲୋକଦେଖାଣିଆ ହସ ।

ତଥାପି ମୁଁ ରଚୁଥିଲି 

ଅଭିସାରର ଶୃଙ୍ଗାର,

ନାଉଥିଲି ଆଖିରେ କଜଳ ,

ଗୋଲାପ ଫୁଲରେ 

ମହକାଉଥିଲି ଗଭା ,

ସିନ୍ଥିରେ ଥିଲା ସୁହାଗିନୀର ସିନ୍ଦୂର ।

କେବଳ ତୁମେ ଆସିବ ବୋଲି 

ଖୋଲା ରଖିଥିଲି ଦାଣ୍ଡ କବାଟ ,

ଝରକା ପାଖରେ ଜଗିବସୁଥିଲି 

ତୁମ ଆସିବା ବାଟକୁ ,

ଏମିତିରେ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ ହେଲା ବସନ୍ତ ।

ଭାବିଲି,

ତୁମେ ଫେରିବ ଗ୍ରୀଷ୍ମରେ

କଠୋର ନିଦାଘରେ ବୁଣିଦେବ

ପ୍ରେମର ଶୀତଳତା,

ପୁଣି ଖୋଲା କରିଦେଲି ମନ ଦରଜା,

କିନ୍ତୁ ଏ କ'ଣ ?

ଚାରିଆଡ଼ ଆଜି ନୀରବ, ନିସ୍ତେଜ !

ସତରେ ତୁମେ ଆସୁଛ ବୋଧେ !

ପ୍ରେମ କାଙ୍ଗାଳୀ ହୃଦୟଟା

କାହିଁ ଠଉରେଇ ପାରିଲାନାହିଁ ତ !

ଏ ନୀରବତା ଥିଲା 

ଆସନ୍ନ ଝଡ଼ର ପୂର୍ବାଭାଷ ମାତ୍ର,

ତୁମେ ଫେରିଲ ବୈଶାଖରେ 

ସାଥିରେ ଆଣିଲ 

କାଳ ବୈଶାଖିର କରାଳ ଝଡ଼ ,

କ୍ଷଣକ ମଧ୍ୟରେ 

ଧୁଳିସାତ୍ ହୋଇଗଲା 

ମୋର ସବୁ ଆଶା, ସବୁ ବିଶ୍ଵାସ ।

ତୁମେ ରଚିଚାଲିଲ 

ତୁମ ମନ ମୁତାବକ ତାଣ୍ଡବ ଲୀଳା,

ଖିନଭିନ୍ କରିଦେଲ,

ମୋ ଅନ୍ଧବିଶ୍ଵାସର ଛୋଟିଆ ସଂସାରଟିକୁ ।

ମୋ ଅସ୍ତିମଜ୍ଜାରେ ଭରିଦେଲ

ଭୟର କମ୍ପନ ,

ମୋ ସ୍ନାୟୁତନ୍ତ୍ର ଧିରେ ଧିରେ 

ହୋଇଉଠୁଥିଲା ଦୁର୍ବଳ,

ମୋ ସଂସାରରେ ବାଜିଥିଲା

ଏକ ଶକ୍ତ ତଥା 

ନୀରବ ଝଡ଼ର ଆଘାତ ,

ଝଡ଼ ଥମିବା ପରେ 

ତୁମେ ଫେରିଗଲ ପୁଣି ଥରେ 

ତୁମ ରାସ୍ତାରେ ,

ଥିରି ଥିରି କରି ଅଣ୍ଟା ସଳଖିଲି ମୁଁ,

ଭଙ୍ଗା ସେହି

ସିନ୍ଦୂର ଫରୁଆ ଦେଖି ,

ଭାବୁଥିଲି 

ଆଉ କ'ଣ ବା ଏହାର ଆବଶ୍ୟକତା ।