ଝାଞ୍ଜି ବାଆ

ସୁରୂଜ ନୁହଁଇ ସତେ ଅଗ୍ନିପିଣ୍ଡ

ରାଜୁତି କରୁଚି ନଭ ମଣ୍ଡଳେ

ଅଗ୍ନି ବରଷୁଛି ଜଳୁଛି ପୃଥିବୀ

କେହି ବି ରାହା ନ ପାଏ ।

ପଥ ପ୍ରାନ୍ତେ କାହିଁ କେହି ଦେଖା ନାହିଁ

ମଉଳା ଗଛର ରୋଗିଣା ଛାଇ

ପଥିକ ବାପୁଡା ବସି ଥକ୍କା ମାରେ

ସ୍ଵେଦ ବିନ୍ଦୁ ତାର ମଥାରୁ ପୋଛି |

ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ଟା ତ କେଉଁଠି ଥିଲା ଯେ

ବହି ବାଣ୍ଟୁ ଅଛି କଷଣ ସାରା

ଜଳନ୍ତା ନିଆଁ ଦେହେ ପିଟି ହୁଏ

ଦେହ ସାରା ଖାଲି ଜ୍ବଳନ ପୀଡା |

ପେଟ ପାଇଁ ନାଟ ଶ୍ରମିକ ଖଟଇ

ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ଦେଲା ନର୍କ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ରକ୍ତ ପାଣି ଫାଟି ସତେ ଅବା ଝରେ

ଅବଶ ଶରୀର ଚଳୁନି ଜମା |

ପବନ ବଦଳେ ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ଆସି

ସନ୍ତୁଳି ଦେଉଛି ଦେହ ଓ ମନ

ଜ୍ୱଳନର ପୀଡ଼ା ବଢ଼ାଇ ଦେଉଛି

ଚାରି ଆଡେ ଶୁଭେ ଝିଙ୍କାରୀ ସ୍ୱନ ।

ଆକାଶ ରୁ ନିଆଁ ବରଷା ହେଉଛି

ଦାଣ୍ଡ ଠାରୁ ଘର ସବୁ ଗରମ

ବସିବାର ରାହା ହଜି ଯାଇ ଅଛି

ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ଦିଏ ବ୍ୟଥା ଚରମ |

ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ଆସି ଦେହ ଘଷି ହୋଇ

ସତେ କି ମାଉଁଶ ଓଟାରି ଟାଣେ

ଜଳନ୍ତା କିରଣ ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ମିଶି

ମରଣକୁ କେବେ ଆମନ୍ତ୍ରି ଆଣେ ।

ଜଳନ୍ତା ଜୁଇରେ ମଣିଷ ଜଳୁଛି

ଶବ ହେଲେ ସିନା ଜାଣନ୍ତା ନାହିଁ

ଜୀବନ ଝୁଲୁଛି ଅଗ୍ନି ପିଣ୍ଡୁଳାରେ

ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ଆସି ସଙ୍ଗ ଦିଅଇ ।

ଶୀତଳ କୋଠରୀ ଯାହା ଙ୍କର ବାସ

କେତେ ସମୟ ବା ପାରିବେ ରହି

କେତେ ବେଳେ ଅବା ବାହାରେ ଆସିବେ

ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ସତେ ବସିଛି ଚାହିଁ ।

ଶୀତ ତାପ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କୋଠରୀ କି

ସବୁ ବେଳେ ଦେଇ ପାରିବ ରାହା

ତାପ ମୁକ୍ତି ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁ କରୁ

ଶରୀର ହୋଇବ ରୋଗରେ ଭରା |

ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ସତେ ଆସୁଛି ଯେମିତି

ବୋଝ ଉପରେ ତ ନଳିତା ବିଡା

ମଣିଷ ବିଚ଼ରା ଛଟ ପଟ ହୁଏ

ଅନ୍ୟ ଜୀବ ଙ୍କର ଅକୁହା ପିଡ଼ା |

ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ସତେ ଶପଥ ନେଇଛି

ସତେ କି ନେଉଛି ସେ ପ୍ରତିଶୋଧ

ଜଳନ୍ତା ସ୍ୱରୁଜ ଝଞ୍ଜା ପବନରେ

ମଣିଷ ହୁଅଇ କି ହନ୍ତସନ୍ତ |

ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ବହେ ବାଧା କେହି ନାହିଁ

ଗଛ ପତ୍ର ପରା ଲୁପ୍ତ ହେଉଛି

ବିନା ବାଧାରେ ସେ ମାଡ଼ି ଚାଲୁ ଅଛି

ମଣିଷ କି ତାହା ବୁଝି ପାରୁଛି ?