ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ପଦେ

ବରଷକେ ଥରେ ରଥ ଯାତ ତୋର

ଆସୁଥିଲା ,ଆସୁଥିବ

ଦେଖିବାକୁ ତୋତେ ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥେ

ଭିଡ଼ ତ ଲାଗି ରହିବ।

କାଳିଆ ସାଆନ୍ତ ତୋ ଭାଇ , ଭଉଣୀ

କୃପାର ଭଣ୍ଡାର ବୋହି

ଭକତମାନଙ୍କୁ ଚାହିଁ ତୋ ରଥରୁ

କରିଲୁ କୃତାର୍ଥ ତୁହି ।

ଭାବି ନ ଥିଲି ମୁଁ ରଥ ଯାତ ତୋର

ଦେଖିବି ଚର୍ମ ଚକ୍ଷୁରେ 

ଅପଲକ ନେତ୍ରେ ରହିଛୁ ଅନାଇ

ଦେଖି ମନ, ପ୍ରାଣ ଭରେ ।

ତୋ ପରା ସାଆନ୍ତ ଥାଉ ଅରକ୍ଷିତ

 କିମ୍ପା ହୋଇଛି ଓଡିଶା 

ଜଡତା ,ଆଳସ୍ୟ,ତାମସିକତାର

ରାଜତ୍ଵ ବୁଡାଏ ହଂସା।

ଉଠ କଙ୍କାଳ, ତୁଟୁ ଶୃଙ୍ଖଳ

ନାରା ଗଲା କେଣେ ହଜି?

ଅସାର ମଣଇ ନିଜର ଜୀବନ

ବଞ୍ଚିଲା ମଣିଷ ଆଜି ।

ତୋ ବେତ ପ୍ରହାର କେବେ ଦେବ କାମ

ଠକ, ଭଣ୍ଡ ଯେ ମାତିଲେ

 ଘର କି ବାହାର ସବୁଠି ଅଶାନ୍ତି 

ରାହା ତ ତିଳେ ନ ମିଳେ ।

ବିଦ୍ୟାଳୟ ସିନା ହେଲା ଦଣ୍ଡମୁକ୍ତ

ତୋତେ କେ କଲା ଆକଟ?

ବାର ହାତ ଖଣ୍ଡା ଉଠାଇ ସଭିଙ୍କୁ

କରିବୁ କି ଛଟପଟ।

ବେଳ ଥାଉ ଥାଉ ନ ବାନ୍ଧିକି ବନ୍ଧ

ପ୍ରଶ୍ରୟ କାହିଁକି ଦେଉ?

ତୋ ଇଙ୍ଗିତ ବିନା ନ ହଲେ ପତର

ବଳେଇବ ତୋତେ କାହୁଁ?

ନଖରେ ଛିଣ୍ଡିବା ଯାହା ଆବଶ୍ୟକ

ମୂଳରୁ ନ ଦେଲେ ରୋକି

କଟୁରୀ, କୁରାଢି ଲୋଡିଲା ବେଳକୁ

ନ ଥିବ ତ କିଛି ବାକି ।

ଉତ୍କଳରେ ନେତା ନାହିଁ ପ୍ରୟୋଜନ

କହୁଥିଲେ କାନେ କାନେ

ରାଜନୀତି, କ୍ଷମତାର ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ

ଓଡ଼ିଶାର କୋଣେ କୋଣେ।

L

ଫେରିବ କେବେ ସେ ସୁଦିନ ସତରେ

ଆଶାରେ ବଞ୍ଚିଛୁ ପୁଣି 

ମାନ, ଅଭିମାନ ତେଜି ତୋ ମନରୁ

ଶାନ୍ତି ବୀଜ ଦେ ବୁଣି।