ଜାତୀୟ ପତାକା

ଜାତୀୟ ପତାକାର ତିନି ରଙ୍ଗକୁ

ବୋଳି ଦେଇ ନିଜ ଦେହେ,

ମଥାରେ ଦେଇ ସବୁଜ ଓଢଣୀକୁ

ଧଳା ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି ଶୋହେ l

ଦୂରକୁ ସୁନ୍ଦର ଉଚ୍ଚ ପରବତ

ପାଖକୁ ସୁନ୍ଦର ନଈ,

ସେପରି କେବଳ ଦିଶୁଥାଏ ମୋତେ

ମନ ମୋର ନିଏ ମୋହି l

ପ୍ରକୃତି ରାଣୀର ଯେତେ ଶୋଭା ଠାରୁ

ସବୁ ଶୋଭାକୁ ଛଡେଇ,

କେଉଁଠୁ କରିବି ବର୍ଣ୍ଣନା କିପରି

ନିଜେ ତ ପାରୁନି କହି l

ସବୁଜ ରଙ୍ଗକୁ ଦେଖିଦେଲେ ତୋର

ଆଖି ପରା ଯାଏ ଲାଖି,

ହାତେ ଆଉଁସିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଅଇ

ରୂପ ଲାବଣ୍ୟକୁ ଦେଖି l

ହାତେ ଧରି ଯେବେ ଟେକି ଦେଲି ତେବେ

ଭୂଇଁରୁ ଉପୁଡି ଗଲୁ,

ମାତା ସନ୍ତାନକୁ ଗେହ୍ଲା କଲା ପରି

ମୋ ଦେହେ ଆସି ମିଶିଲୁ l

ମାଟି ଭିତରେ ତୋ ଅଣ୍ଟାକୁ ଲୁଚାଇ

ସାପ ପରି ଚାହୁଁଥିଲୁ,

ଧବଳ ବର୍ଣ୍ଣର ହାତୀଦାନ୍ତ ଦେଖି

ମୋ ମନକୁ କିଣି ନେଲୁ l

ଇଛା ହୁଏ ତୋତେ ଗେଲ କରିବାକୁ

କୋମଳ ଧଳା ଗାଲକୁ,

ଗେଲ କରୁ କରୁ ଖାଇଦେଲି ତୋତେ

ଛିଡାଇ ଦେଇ ଅଗକୁ l

ରାଗ ଲାଗୁଥିଲା ବାଗ ଲାଗୁଥିଲା

ଖାଇଲା ବେଳେ ମୁଁ ତୋତେ,

କାଡୁ କାଡୁ କରି ଚୋବାଇ ଖାଇଲେ

ଭଲ ଲାଗୁଥାଏ ମୋତେ l

ତରକାରୀ, ଖଟା, ଘାଣ୍ଟ, ଭଜା କରିଲେ

ଭାରି ସୁଆଦିଆ ଲାଗେ,

ଅଗ ପତ୍ରକୁ କାଞ୍ଜି କରି ଖାଇଲେ

ସାରିବା ଯାଏଁ ମୁଁ ମାଗେ l

ବଢ଼ି ତା ବଢ଼ି, ସରି ନୁହଁ ଫୁଲ ବଢ଼ି

ଖାଇବାକୁ ଲାଗେ ଭଲ,

ମନ୍ଥା ତରକାରୀରେ ସୁଆଦ ବେଶୀ

ଚାଟିଲେ  ଧରି  ଆମ୍ବୁଲ l

ପରିବା ଭିତରେ ତୁ ଭଲ ପରିବା

ଶୀତ ଦିନେ ଫଳିଥାଉ,

ସଭିଙ୍କ ପାଖରେ ଆଦର ତୋ ବଢେ

କମିଯାଏ ତୋର ଭାଉ l

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଠାରୁ ଚଣ୍ଡାଳ ପରିଯନ୍ତ

ସବୁରି ଠାରେ  ତୁ ପ୍ରିୟ,

ଛୋଟପିଲା ଠାରୁ ବୁଢା ଯାଏଁ ସବୁ

କେହି କରନ୍ତିନି  ହେୟ l

ବିହନ ତୋହର ଇଷତ ନାରଙ୍ଗୀ

ଅଟେ ବୀରତ୍ୱର ପ୍ରତୀକ,

ପତ୍ରର ରଙ୍ଗ  ସୂଚିତ କରୁଅଛି

ପ୍ରଗତି କରି ମଥା ଟେକ l

ପ୍ରଧାନ ମୂଳ ତୋ ଶାନ୍ତିର ପ୍ରତୀକ

ରାତ୍ରରେ ଚନ୍ଦ୍ରାଲୋକ ସମ

ଯେତେ କହିଲେ ତୋ ଗୁଣ ସରିବନି

ପରିବା ମଧ୍ୟେ ସର୍ବୋତ୍ତମ l

ମାଛ ମଧ୍ୟେ ଫଳୀ, ନାରୀ ମଧ୍ୟେ ଶାଳୀ

ନାଆଁ ନାହିଁ ଯାର ଶଳା,

ନଗରରେ ଦିଲ୍ଲୀ, କୁସୁମରେ ମଲ୍ଲୀ

ପରିବାରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମୂଳା l