ହଜିବି ମଜ୍ଜିବି କଳ୍ପି ତୁମକୁ

ସେ ବଂଶୀରେ ଥିଲା ନିଃଶବ୍ଦ ନିଃଶ୍ୱାସ

ମୃଦୁ ମାଦକତା

ଦିବ୍ୟ ଚେତନା ।

ତା'ସ୍ଵନରେ ଥିଲା   ଶବ୍ଦ ସମ୍ମୋହନ

ଦର୍ପ ଦଳନର

ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରେରଣା ।

ନିଷ୍ଠା ନୈବେଦ୍ୟର ବଳିଷ୍ଠ ପୌରୁଷ

ପୁଣ୍ୟ ପରମ୍ପରା

ରମ୍ୟ ରାଗିଣୀ ।

ଆତ୍ମ ବିଶ୍ୱାସର   ଆତ୍ମୀୟ ଭାବନା

ଅର୍ଯ୍ୟାବର୍ତ୍ତ ଅର୍ଘ୍ୟ

ତୀର୍ଥ ତ୍ରିବେଣୀ ।

ହେ ସଖା, ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କାହିଁ ଗଲା ସେଇ

ଲୀଳାମୃତ ଲବ୍ଧ

ତୁମରି ହସ ?

ହସରେ ହସରେ   ଓଠରୁ ତୁମରି

ଧରା ହେଉଥିଲା

ଧର୍ମ ସର୍ବସ୍ୱ ।

ତୁମରି ହସକୁ    ଅନୁଭବିଥିଲେ

ପାର୍ଥ ପରାକ୍ରମୀ

ସ୍ୱୟଂ ଅର୍ଜୁନ ।

ସେଇଥି ପାଇଁ ସେ ତୁମରି ନିର୍ଦ୍ଦେଶେ

ଧର୍ମର ଗାଣ୍ଡିବ

କଲେ ଧାରଣ ।

ସେ ବଂଶୀ ସ୍ଵନରେ କି ମାଦକ ଥିଲା

ଶ୍ରୀରାଧା ତୁମଠି

ଥିଲେ ଅର୍ପିତା ।

କାହିଁ ଗଲା ସେଇ ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରୀତି ଆଉ

ହୃଦୟ ଗୀତିର

ଶାସ୍ତ୍ର ସଂହିତା !

ମିଳନେ ମିଳନେ ମୈତ୍ରୀ ଓ ମମତା

ବିରହେ ବିରହେ

ଆକଣ୍ଠ ପ୍ରେମ ।

ବନ୍ଧନେ ବନ୍ଧନ   ଆବିଳତା ନୁହେଁ

ହୃଦୟ ହୃଦୟ

ମହା ମିଳନ ।

ନାହିଁ ଗୋପପୁର ନାହିଁ ସେ ଦ୍ଵାପର

ନାହିଁ ସେ କଦମ୍ବ

କାହିଁ ବା ରାଧା !

ଯମୁନା ରହିଛି    ବହୁଛି, ଝୁରୁଛି

ସେ ବଂଶୀ ସ୍ଵନରେ

ପଡିଛି ବନ୍ଧା ।

ମୁଁ ନୁହେଁ ଶ୍ରୀରାଧା ନୁହେଁ ମୁଁ ଅର୍ଜୁନ

ତଥାପି ଖୋଜୁଛି

ତୁମ ବଂଶୀକୁ ।

ହଜିବି ହଜିବି ମଜ୍ଜିବି ମଜ୍ଜିବି

ତା'ଶୂନ୍ୟ ସ୍ଵନରେ

କଳ୍ପି ତୁମକୁ ।