ପାର୍ବଣ ଋତୁର ଫୁଲ

ମୁଁ ସିନା ତୁମର ନଈପଠା ନୁହେଁ ,

ତୁମେ ଯେ ମୋ' ପାଇଁ ପାର୍ବଣ ଋତୁର ଫୁଲ !

ତୁମ ପାଉଁଜିର ରୁଣୁଝୁଣୁ ସୁରେ 

ଲହରୀ ମାରେ ମୋ' ତଟଦେଶେ ମଧୁଜଳ !!

କୁହନ୍ତି ସେମାନେ , ତୁମ ଦେହେ ନାହିଁ 

ବଉଳ ଫୁଲର ମୃଦୁ ମହମହ ବାସ !

ଅବା ନାହିଁ ତୁମ ଅଙ୍ଗପ୍ରତ୍ୟଙ୍ଗରେ 

ବସନ୍ତ ଋତୁର ମଳୟଛୁଆଁ ପରଶ !!

ସତ କୁହ ଆଗୋ ପାର୍ବଣର ଫୁଲ ,

ଭଲ ପାଇବାକୁ ଲୋଡ଼ା କି ଦେହର ବାସ ?

ହୃଦୟର ବାସ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସୁବାସ ,

ଆତ୍ମାର ମିଳନ ଚିରଞ୍ଜିଵୀ , ମଦରସ !!

ପ୍ରୀତି ଉପବନେ ବୁଲନ୍ତି ଗୋ ସଖୀ 

ବହଳ ବହଳ ଛଳନାର ପ୍ରଜାପତି !

ନାମରେ ସେମାନେ ପ୍ରଜାପତି ସିନା ,

ହୃଦୟେ ତାଙ୍କର ଭ୍ରମରର ଉଷ୍ମ ତାତି !!

ଶରତ ସକାଳେ ମୃଦୁ ହସ ଝରେ 

ତୁମରି ନମ୍ର ନିର୍ମାୟା ଅଧର ଗାରେ !

ଶାରଦୀୟ ସନ୍ଧ୍ୟା ବିଞ୍ଛି ଦିଏ ସଖୀ 

ଶେଫାଳି ରଙ୍ଗର ଫଲ୍ଗୁ ପଶ୍ଚିମାକାଶରେ !!

କୁମୁଦ କମଳେ ସରୋବର ହସେ ,

ଶରତ ସକାଳ ଲାଗେ ସତେ ଋତୁପର୍ଣ୍ଣା !

ତୁମରି ରଙ୍ଗର ଶୁଭ୍ର ପଣତରେ 

ଧବଳ ଦିଶଇ ଧରଣୀ ଅଙ୍କ-ଅପର୍ଣ୍ଣା !!

ତୁମ ତରଙ୍ଗର ଶବ୍ଦର ଢେଉରେ 

ସ୍ୱତଃପ୍ଲୁତ ଭାବେ ମୋ' ଭାବର ବନ୍ୟା ଝରେ !

ସେ ଭାବ-ବନ୍ୟାରେ ମୋ' କାବ୍ୟ-ନାୟିକା 

କମଳ କୁମୁଦ ସରି ସନ୍ତରଣ କରେ !!

ସତ କୁହ ସଖୀ ! କବିଙ୍କ ଆଖିରେ 

ନୁହଁ କି ଗୋ ତୁମେ ରୂପରେ ଲାବଣ୍ୟବତୀ !

ତୁମ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଶୁଭ୍ର ପଣତ ଆଗରେ 

ଫିକା ଫିକା ଲାଗେ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାସ୍ନାତ ଜହ୍ନରାତି !!

ନାତିଶୀତୋଷ୍ଣ ଏ ପାର୍ବଣ ଋତୁକୁ 

ତୁମରି ଶବ୍ଦର ସ୍ରୋତରେ ଭସାଇ ଦିଅ !

ମୋ' ଭାବର ଫର୍ଦ୍ଦଫର୍ଦ୍ଦ କାବ୍ୟ-ସ୍ତୋତ୍ରେ 

ଶାରଦୀୟ ଲଗ୍ନ ହୋଇଉଠୁ ପର୍ବମୟ !!