ପ୍ରୀତିର ବର୍ଷାରେ ଭିଜିଲା ସ୍ମୃତି

ପେନ୍ଥାଏ ଶବ୍ଦର ସୁରମ୍ୟ ମାଳରେ 

ବିପୁଳ ଭାବର ବନ୍ଧନ ଗୁନ୍ଥି !

ପିନ୍ଧାଇ ଦେଲ ଗୋ ମନମିତ ମୋ'ର ,

ପ୍ରୀତିର ବର୍ଷାରେ ଭିଜିଲା ସ୍ମୃତି !!

ଭିଜା ସ୍ମୃତି ବାସେ ବଉଳ ବଉଳ ,

ବହଳ ବହଳ ତାହାରି ବାସ୍ନା !

କାବ୍ୟ-ମାନସୀର ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିବାକୁ 

କବି ପ୍ରାଣେ ଜାଗେ ଅସୀମ ତୃଷ୍ଣା !!

ମାଟି ଭିଜୁଥିଲେ ମାଟିର ମହକେ 

ଭିଜା ଭିଜା ଲାଗେ ଶୁଭ୍ର ଜୋଛନା !

ସ୍ମୃତି ଭିଜିଗଲେ ପ୍ରୀତି ଜୁଆରରେ 

ପ୍ରଣୟରେ ଆଣେ ମଧୁ ମୂର୍ଚ୍ଛନା !!

ତୁମରି ଶବ୍ଦର ପ୍ରତିବିମ୍ବ ନାଚେ 

ମୋ' କାବ୍ୟ-ସାଗର-ନୀଳ-ଊର୍ମିରେ !

ତା'ର ପ୍ରତିଛବି ଆଙ୍କିବା ଆଗରୁ 

ଭିଜି ହଜିଯାଏ ଭାବ ଗର୍ଭରେ !!

ଦୋଷ ନଥାଇ ବି ଜହ୍ନରେ କଳଙ୍କ 

ଲଦିଦେବାରେ ଏ ମଣିଷ ସିଦ୍ଧ !

କୁହ ମନମିତ ହେବ କି ବ୍ୟଥିତ

ତୁମ ଶବ୍ଦମାନେ ହେଲେ ଅସିଦ୍ଧ ??

ଅସିଦ୍ଧ କରିବା ଅବଶ୍ୟ ଅସାଧ୍ୟ ,

ଶବ୍ଦ ତ ନୁହନ୍ତି ଅର୍ଥବିହୀନ !

ଜହ୍ନ ଜୋଛନାରେ ମେଞ୍ଚାଏ କଳଙ୍କ ,

ତୁମ ଅଭିଧାନ କଳଙ୍କହୀନ !!

ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାରରେ ଆଦ୍ୟ-ବିଭୂଷିତା ,

ଅପଟାନ୍ତର ତା' ଅର୍ଥାଳଙ୍କର !

ଦାର୍ଶନିକତାର ଯଥେଷ୍ଟ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ,

ବିଶାଳ ଭାବର ନୀଳ ସାଗର !!

ଶବ୍ଦ-ସୁଗନ୍ଧର ସାହିତ୍ୟ-ଫର୍ଦ୍ଦରେ 

ଭାବ-ବନ୍ଧନର ବିଜ୍ଞପ୍ତି ବିଞ୍ଛି !

ଆଙ୍କି ଦେଇଗଲ ଶୁଭ୍ର ସ୍ମରଣିକା  ,

ଯଥା ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟେ ହସଇ ପ୍ରାଚୀ !!

ପ୍ରାରବ୍ଧ ଜ୍ଞାନର ବିମୁଗ୍ଧ ଅଙ୍କରେ 

ଶବ୍ଦ-ବିନ୍ନ୍ୟାସର ସିକ୍ତ ସୁରଭି !

କବିପ୍ରାଣେ ଢାଳେ ପୁଳାଏ ପୁଲକ ,

ଯଥା ପଦ୍ମ ଦେହେ ଢାଳଇ ରବି !!

ହେ ଶବ୍ଦ-ସାମ୍ରାଜ୍ଞୀ ! ମୋ' କାବ୍ୟ-କଳ୍ପର 

ତୁମେ ମାତ୍ର ମୋ'ର ଆର୍ଦ୍ର କଳ୍ପନା !

ତୁମରି ରୂପର ରୂପକଳ୍ପ କାହିଁ ?

ପ୍ରତିକଳ୍ପ ଖୋଜି ଖୋଜି ପାଏନା !!