ହେ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ହେ ଯନ୍ତ୍ରଣା, ତୁମେ କର କେତେ ଛଳନା 

   କେବେ କହିଦିଅ, କେବେ ସାଧ ନୀରବତା, 

ତୁମେ ଲୁଚି ଲୁଚି ଆସ, କିଛି କୁହନା 

   କେବେ କହି ହୁଏନା ତୁମ କଥା |

ତୁମକୁ ବୁଝିବାକୁ ଯେବେ ଭାବିଛି ଆଗୋ ଯନ୍ତ୍ରଣା 

   ବୁଝି ତ ପାରିନି, ପାଇଛି ଯାତନା, 

ତୁମେ କିନ୍ତୁ ଯେବେ ସାଥି ହୋଇ ରହିଥାଅ 

    ତୁମକୁ କେହି କେବେ ବୁଝି ପାରେନା|

ଯେବେ ଭାବେ ବସି ବସି ତୁମକୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା 

   କେବେ ଡର ଲାଗେ, ଲାଗେ ହସ, 

ମନେପଡେ ତୁମ ସେହି ସବୁ ଯେତେ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା 

  ଆଉ କେବେ କାହାର କିଛି ପରିହାସ |

ସେହି ପରିହାସ ଦେଖି ତୁମେ ଯେବେ ରାଗିଯାଅ 

   ହେ ଯନ୍ତ୍ରଣା, ତୁମେ କିଛି କୁହନାହିଁ, 

ଖାଲି ନିଜକୁ ଦବାଇ ରଖିବାର କର ବାହାନା 

  ଲାଗେ ସତେ କିଛି କେବେ ହୋଇନାହିଁ|

ତେବେ ତୁମେ ପୁଣି କହିଦିଅ, ହେ ଯନ୍ତ୍ରଣା 

   ଓଠରେ ମିଠା ମିଠା ହସ ଫୁଟାଇବାକୁ, 

ସେହି ହସରେ ମିଛ ଅବା ସତ ରହିଥାଏ 

   ସମୟ ଦିଅନା କେବେ ତାକୁ ଭାବିବାକୁ |

ବେଳେ ବେଳେ ତୁମେ ଯେବେ କରିଥାଅ ପରୀକ୍ଷା 

  ହେ ଯନ୍ତ୍ରଣା, ତୁମେ ଭାରି ଭଲଲାଗ, 

ଯେବେ ମିଳିଯାଏ ବହୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ପରେ ସଫଳତା 

  ମନରେ ଖେଳଇ କେତେ ଆନନ୍ଦର ଭାବ |

ଖାଲି ସେତିକିରେ ଲାଗେ ସରେନାହିଁ ତୁମ ଖେଳ 

  ତୁମେ ଲୁଚିଯାଅ ଯେବେ ହେ ଯନ୍ତ୍ରଣା, 

ଦିଅ ସେବେ ତୁମେ ସଭିଙ୍କୁ ଭୁଲିବାର ଶିକ୍ଷା 

  ଲାଗେ ସବୁ ଖାଲି ତୁମର ବାହାନା |

ଏବେ ସତ କୁହ ତୁମେ, ହେ ଯନ୍ତ୍ରଣା 

   କାହିଁକି କେଜାଣି ତୁମେ ଭୁଲି ହୁଅନା, 

କେମିତି ଶିଖିଲ ତୁମେ ଏହି ଛଳନାର ମନ୍ତ୍ର 

   କାହା ସଙ୍ଗେ କର ତୁମେ ମନ୍ତ୍ରଣା ?

କିଏ କହେ ତୁମେ ଜନ୍ମରୁ ରହିଛ ସାଥିରେ 

  ଛାଇ ପରି ସଦା, ହେ ଯନ୍ତ୍ରଣା, 

କିନ୍ତୁ, ତୁମେ କାହିଁକି କେବେ କିଛି କୁହନା 

  ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ଆଉ ଦେଖା ଦିଅନା |

ଏତେ ସବୁ ପ୍ରଶ୍ନ ତୁମକୁ, ହେ ଯନ୍ତ୍ରଣା 

   ତଥାପି କେବେ ଉତ୍ତର ମିଳେ ନାହିଁ, 

ଲାଗେ ଏବେ ତୁମେ ଭୁଲି କି ଯାଇଛ 

   ଅବା ତୁମ ସେହି ମନ୍ତ୍ରଣା ସରିନାହିଁ !

ଯାହା ଯେତେ ତୁମେ କର, ହେ ଯନ୍ତ୍ରଣା 

  ରହିଛି ପ୍ରସ୍ତୁତ ସଦା ତୁମ ପାଇଁ, 

ହସି ହସି ଦେଖ ତୁମକୁ ବରୁଛି କେତେ 

  ମୋତେ ଆଉ କିଛି ଭୟ ନାହିଁ |p