ହେ ନ୍ୟାୟାଧୀଶ

ଧୀରା ଧୀମନ୍ତର ମନୁଷ୍ୟ କୃତି ନିରାଟ ସତ୍ୟ

ମୁହିର ଗହଣେ ବୁଦ୍ଧିର  କିବା ଅଛି ମହତ୍ତ୍ଵ ।

ତିନି ତୁଣ୍ଡେ ବଳି ପଡଇ ଯେହ୍ନେ ଛାଗଳ ପ୍ରାଣ

ମୁର୍ଖ ସଙ୍ଗେ ଶୁଦ୍ଧି ଜନଙ୍କ ଯେହ୍ନେ ସଂଧ୍ୟା ବରଣ ।

ନ୍ୟାୟାଧୀଶ ହାତେ ସବୁରି ଦୋଷ ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ କ୍ଷମା 

ତାହାଙ୍କୁ ନକର କିଞ୍ଚିତେ  କେବେ ଅବମାନନା ।

ଦେବଲୋକେ ବସି ଶ୍ରୀହରି  ସତ୍ୟ ନ୍ୟାୟ ବିଚାରି

ପାପି ତପି ଭାଗ୍ୟ ରେଖାକୁ ବେନି ହସ୍ତରୁ ପାରି ।

ପ୍ରବୀଣତା ଦୂରଦର୍ଶିତା  ଯିଏ ଶୋଭିତା ହୋଇ

ସୁଧା ଗରଳକୁ ବିଭକ୍ତେ  ନେଇ ବିଚାରି ଥୋଇ ।

ତସ୍କର ପଳାନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ  ଦଣ୍ଡ ହେଲେ କୋହଳ

ତ୍ୟାଗ କି କରିବ ସ୍ବଭାବ  ସାରା ଜୀବନ ଖଳ ।

ମିଛ ସତ ଅବଲୋକନେ  ଧ୍ୟାନ ରହିଲେ ସ୍ଥିର

ରିପୁଙ୍କ ବିକ୍ଳବ ଦୁଷ୍ଟାମୀ  ସବୁ ହୋଇବ ଛାର ।

ମଧୁର ବଚନେ ତୋଷିଣ  ବିକ୍ରି କରନ୍ତି ମୀନ

ଛଳନାରେ ବାନ୍ଧି ନିଅନ୍ତି  ଦେଖି ସରଳ ମନ ।

ସୀସା ହୀରା ବେନି ଦ୍ରବ୍ୟ ଯେ ସମୁଜ୍ଜଳ ମସୃଣ

ପୃଥକ କରିବା ଶକ୍ତିରେ  ନ୍ୟାୟାଧୀଶ ମହାନ୍।

ନ୍ୟାୟ ଦଣ୍ଡ ବଳ ପ୍ରଦାନେ  କରଶାଖାରେ ଦୀପ୍ତି 

ସତ୍ୟ ପଥେ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଲେ ଜନ ବଦନେ ଶାନ୍ତି ।

ନ୍ୟାୟଧୀଶ ବୁଦ୍ଧି ଶକତି  ଜନ ମନୁଷ୍ୟ ସାଥୀ

ବକ୍ର ଦୃଷ୍ଟି କଲେ ପହିଆ  ଭାଙ୍ଗି ଅଚଳ ରଥୀ ।

ଧର୍ମ ତରାଜୁରେ ତଉଳି   ଦେଇ ଥାନ୍ତି ବିଚାର

ଆଖି କଳାପଟି ଖୋଲିଣ  ଚାଲୁ ଲେଖନୀ ଗାର ।

ଜଗତ ମଙ୍ଗଳ କାରଣେ   ସ୍ଥାନ କର ଧାରଣ

ସତ୍ୟ ଧର୍ମ ଦେଖି କରିବେ  ସଦା ଦଣ୍ଡ ବିଧାନ ।