ଗୁରୁ

ଗୁରୁ ହିଁ ବ୍ରହ୍ମା ଗୁରୁ ହିଁ ବିଷ୍ଣୁ

ଗୁରୁ ହିଁ ମହେଶ୍ବର,

ଗୁରୁ ତ ସବୁଠାରୁ ଯେ ବଡ଼

ଗୁରୁ ଜଗତେ ସାର ।

ମୂଢମତି ଯେଉଁ ନର,

ଗୁରୁଙ୍କୁ କେବେ ବି ସମ୍ମାନ ନ ଦେଇ

କରେ ସଦା ତିରସ୍କାର ।

ଗୁରୁ ହିଁ ଅଟନ୍ତି ସ୍ନେହର ସାଗର

ସିଏ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ଜ୍ୟୋତି,

ସେହି ଏକା ପରା ତ୍ୟାଗର ଭଣ୍ଡାର

ସିଏ ହିଁ ମହିମା ମୂର୍ତ୍ତି ।

ଜୀବନଟା ଯାଉ ବିତି,

ତାଙ୍କ ପାଦ ତଳେ ଜଣାଇ ଜଣାଇ 

ମୋହର କୋଟି ପ୍ରଣତି ।

ସ୍ନେହର ମେଘମାଳ ମଧ୍ୟରେ

ଗୁରୁ ହିଁ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ବିନ୍ଦୁ,

ନୀଳ ଆକାଶରେ ତାରକା ମଝିରେ

ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ଗୋଟେ ଇନ୍ଦୁ ।

ସିଏ ହିଁ ପ୍ରେମର ସିନ୍ଧୁ,

କେତେ କଥା କହି ହସାନ୍ତି ଆମକୁ

ଯେତେବେଳେ ଆମେ କାନ୍ଦୁ ।

ଦିଅନ୍ତି ଆମକୁ ବିଦ୍ୟାଦାନ ସିଏ

ଦେଉଥାନ୍ତି ନୀତିଶିକ୍ଷା,

ତାଙ୍କରି ପାଖରେ ନେଉଥାଉ ଆମେ

ସ୍ନେହ ଓ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ଦୀକ୍ଷା ।

ଦିଅନ୍ତି ଆମକୁ ଶିକ୍ଷା,

ସତ୍ୟପଥ କେବେ ଛାଡିବନି ତୁମେ

ମାଗିବ ପଛକେ ଭିକ୍ଷା ।

ଅନ୍ଧାର ପଥରୁ ଆଲୋକ ପଥକୁ 

ଗୁରୁ ହିଁ ଦେଖାନ୍ତି ବାଟ,

ତାଙ୍କରି ପାଖରୁ ଶିକ୍ଷା ପାଇ ଆମେ

ହେବା ସର୍ବେ ଭଲ ଚାଟ ।

ପଢି ଜୀବନର ପାଠ,

ତାଙ୍କରି ଆଶିଷେ ଆମ ଚଲାବାଟ 

ହୋଇଯିବ ଫୁଲହାଟ ।

ମୁକୁତା ଝରଇ ହସରୁ ତାଙ୍କର

ଅଧରୁ ଝରଇ ମଣି,

ଜୀବନଟା ସାରା ଭୁଲିବାନି କେବେ 

ତାଙ୍କ ଉପଦେଶ ବାଣୀ ।

ତାଙ୍କ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ପୁଣି,

ଭୁଲିବାନି କେବେ ଏଇ ଜୀବନରେ 

ସାଜିବା ଆମେରେ ଗୁଣୀ ।

ସିଏ ହିଁ ଜୀବନେ ଆଶାର ଆଲୋକ

ତାଙ୍କୁ ଦେବାରେ ସମ୍ମାନ,

ସିଏ ଆମ ପାଇଁ ସାକ୍ଷାତ ଈଶ୍ୱର

ସିଏ ହିଁ ତ ଭଗବାନ ।

ଏତିକି ମୋ ନିବେଦନ,

ତାଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ଆମରି ଉପରେ 

ରହିଥାଉ ସବୁଦିନ ।