ମାଟି

କୋଟି ନର ନାରୀ ଶ୍ୱାପଦ ପାଳିକା,

ତନୁରେ ଶୋଭିତ କୁସୁମ କଳିକା ।

ଖଣିଜ ସମ୍ପଦ ସମ୍ଭାରେ ପୂରିତା,

ପାଦପ ମାଳିନୀ ପୁଷ୍ପ ସୁଶୋଭିତା ।

ତାହା କୋଳେ ପଡ଼ି କାନ୍ଦିଥିଲି କୁଆଁ,

ଅଳି କରି କେତେ ଧରୁଥିଲି ରାହା ।

ଜନନୀ ପରି ସେ ଅଙ୍କେ ଖେଳାଇଛି,

ବିପଦେ ଆପଦେ ସାହା ମୋ ହୋଇଛି ।

ଶାଗ, ମୁଗ, ବିରି, ପରିବା, ତଣ୍ଡୁଳ,

ତା ବକ୍ଷୁ ସମ୍ଭବ ହୁଅନ୍ତି ସକଳ ।

ଖାଦ୍ୟ ବି ଦେଇଛି ବସ୍ତ୍ର ବି ଦେଇଛି,

ନିଜ ବୁକୁ ଚିରି ଗୃହ ଯୋଗାଇଛି ।

ସଭିଙ୍କ ମୁଖରେ ଦେଉଛି ଆହାର,

ସେବା କରି ସାଜିଛି ନିଃସ୍ଵାର୍ଥପର ।

କେତେ ତରୁଲତା ପଶୁପକ୍ଷୀଗଣ,

ସଭିଙ୍କୁ କରିଛି ଦେହରେ ଧାରଣ ।

ସର୍ବେ କରନ୍ତି ତା ଦେହେ ବିଚରଣ,

ଦିଅନ୍ତି ତାହାକୁ ଅମାପ କଷଣ ।

ନୀରବରେ ସବୁ ଯାଏ ସିଏ ସହି,

ବାଣ୍ଟୁଥାଏ ହସ ଲୁହ ସବୁ ପିଇ ।