ତାରା

କୃଷ୍ଣ ନଭେ ସୁଶୋଭିତ ହେ ତାରକାଗଣ,

ହୀରକ ଔଜଲ୍ୟ ସତେ କରିଛ ହରଣ ।

ଦିଶ ଶୁଭ୍ର ପୁଷ୍ପ ସମ,

ଅମ୍ବର ଉଦ୍ୟାନେ ଯେହ୍ନେ ଧବଳ କୁସୁମ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ଵରେ ରହିଅଛ ଘେରି,

ମୋତି ମୁକୁତା ସମାନ ତୁମ ଶୋଭା ଶିରୀ ।

ଦିଶ କ୍ଷୁଦ୍ର ବିନ୍ଦୁ ପରି,

କିନ୍ତୁ ବିଶାଳ ଆକାର ରହିଅଛ ଧରି ।

ପବିତ୍ର ଜ୍ୟୋତିରେ ତୁମ ଝଲସେ ନୟନ,

ଅସଂଖ୍ୟ ସଂଖ୍ୟାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଛ ଗଗନ ।

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଦିବ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି,

ସତେ କି ଆକାଶୁ କରୁଅଛ ପୁଷ୍ପବୃଷ୍ଟି ।

ତୁମ ଶୀତଳ କିରଣ ଉଷ୍ଣତା ହରଇ,

ନାନା ମଣ୍ଡଳ ଗଢ଼ିଛ ସୁଶୋଭିତ ହୋଇ ।

ରଜନୀର ଶାଢ଼ୀ ପରେ,

ତୁମ ରୂପ ହୀରାଖଣ୍ଡ ଭ୍ରମ ସୃଷ୍ଟି କରେ ।

ନଭ ଚାନ୍ଦୁଆରେ ତୁମେ ମୁକୁତାର ଝରା,

ଖସିଲେ ତୁମେ ଗଗନୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ପୂରା ।

ତୁମ ରୂପ ଦୀପ୍ତିମୟ,

ତୁମ କାନ୍ତି ଦିଏ ଶାନ୍ତି ଅଟଇ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ।