ଅଭିଯୋଗ

ଚନ୍ଦ୍ରମା ରାତ୍ରିରେ ଦିଶେ ବୋଲି କେବେ

କରେନାହିଁ ଅଭିଯୋଗ,

କୃଷ୍ଣବର୍ଣ୍ଣ ରାତ୍ରି ପାଇଁ ତାର କେବେ

କମେ ତ ନାହିଁ ସରାଗ ।

ରଜନୀ ଅଟଇ କଳା ବୋଲି ସିନା

ଜହ୍ନ ଲାଗଇ ସୁନ୍ଦର,

ତା ଭିତରେ ପୁଣି ଠେକୁଆର ଚିତ୍ର

କରେ ତାକୁ ମନୋହର ।

ଗୋଲାପ ସମୀପେ ଥାଏ ଏତେ କଣ୍ଟା

ତଥାପି ସେ ହସୁଥାଏ,

ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ ସଭିଙ୍କ ଠାରୁ ସେ

ସେନେହ ଆଦର ପାଏ ।

ତଟିନୀର ଜଳ ଅଟଇ ମଧୁର

ତଥାପି ମିଶେ ସାଗରେ,

ସମୁଦ୍ରର ପାଣି ଲବଣାକ୍ତ ବୋଲି

ଘୃଣା ନଥାଏ ତା ଠାରେ ।

ସୌଦାମିନୀ ଖେଳେ କଳାମେଘ କୋଳେ

ନ ଥାଏ ତାର ଆପତ୍ତି,

ମନ୍ଦିର ମଶାଣି ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ବି

ତୁଳସୀ ପାଏ ଆଦୃତି ।

ସଂବାଳୁଆରୁ ତ ପ୍ରଜାପତି ଜନ୍ମେ

ଫୁଲ କରେ ତା ଆଦର,

ପଙ୍କ ଭିତରେ ବି ନଳିନୀ ଫୁଟଇ

ତଥାପି ସେ ମନୋହର ।

କଳଙ୍କର ଦାଗ ହୋଇବ ସୁନ୍ଦର

ଆମେ ଥରେ ମନକଲେ,

ଦୁଃଖ ଭିତରେ ବି ହସ ଚହଟିବ

ଅବିରତ ଚେଷ୍ଟା ଥିଲେ ।

ସବୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବସ୍ତୁ ସଭିଙ୍କୁ ଜୀବନେ

କଦାପି ମିଳି ନଥାଏ,

ସେ ହୁଏ ମଣିଷ ପ୍ରାପ୍ତ ବସ୍ତୁ ସବୁ

ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିପାରେ ଯିଏ ।