ଗଛ ଆମରି ବନ୍ଧୁ

କାଠୁରିଆ ଜଣେ ଗଛ କାଟି ନିତି

ପୋଷୁଥିଲା ତାର ପେଟ

ଯାଇଥିଲା ଦିନେ ଗଛ ହାଣି ବାକୁ

ହେବ ବୋଲି ସେଠି ବାଟ ।

ଭାରି ନିଚ୍ଛାଟିଆ ଥିଲା ସେହି ଜାଗା

ହେଉଥିଲା ଭାରି ଖରା

ନିଆଁ ପରି ସତେ ବର୍ଷି ଯାଉଥିଲା

ତାତିଥିଲା ପୁରା ଧାରା ।

କମରରେ ବାନ୍ଧି ଗାମୁଛା ଖଣ୍ଡିକ

ଗଛରେ ମାରିଲା ଚୋଟ

ଯେତେ ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ଥିଲେ ସେହି ଗଛେ

କରିଲେ କେଁ କେଁ କଟ ।

କାଠୁରିଆ କାହୁଁ ବୁଝିବ ସେକଥା

ସେଇଟା ତାହାର ପେଶା

ମଣିଷକି ଆଜି ବୁଝୁଅଛି ଆଉ

ପକ୍ଷୀ ଅନ୍ତରର ଭାଷା ।

ସମୟ ସାଥିରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଉତ୍ତାପ

ବଢି ବଢି ଯାଉଥିଲା

ବସି ଉଠି ପୁଣି କାଠୁରିଆ ଭାଇ

ଗଛ ପୁଣି ହାଣୁଥିଲା ।

ଅଧା ହାଣି ଗଛ କାଠୁରିଆ ଯେବେ

ପଡିଯାଇଥିଲା ଥକି

କାଠୁରିଆଟିକୁ ଗଛଟି ଯେମିତି

କହିଲା ପାଖକୁ ଡାକି ।

ମୋତେ ହାଣି ଯଦି ଥକି ଯାଇଅଛ

ଦେଉଛି ତୁମକୁ ଛାଇ

ଗାମୁଛ ଖଣ୍ଡିକ ତଳେ ପରିଦେଇ

ପଡ଼ ଟିକେ ତୁମେ ଶୋଇ ।

ବାହିଦେବି ଟିକେ ଶୀତଳ ପବନ

ବାଜିବ ତୁମରି ଦେହେ

ସତେଜ ହୋଇଲେ ହାଣିଦେଵ ସୁସ୍ଥେ

ଗଛଟି ବିକଳେ କୁହେ ।

ସେବା କରିବାଟା ଅଟେ ମୋର ଧର୍ମ

ଜନମିଛି ସେବା ପାଇଁ

ହାଣୁଛ ବୋଲିକି ତୁମପ୍ରତି ମୁହିଁ

ନିର୍ଦ୍ଧୟ ହୋଇବି କାହିଁ ।

ଜିଇଁ ଥିବା ଯାଏ ଲାଗିବି ସେବାରେ

ମଲେବି ତୁମରି କମେ

ବନ୍ଧୁଟିଏ ହୋଇ ମୁଁ ଯେ ତୁମପାଇଁ

ରହିଥିବି ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ।