ଦୁଃଖ

ମଉଳା ଫୁଲର ବାସ୍ନା ନୁହେ ଦୁଃଖ 

ନୁହେଁ ଢଳଢଳ ଲୁହ

ଦୁଖର ବରଫ ଜମାଟ ବନ୍ଧାସେ 

ଅବ୍ଯକ୍ତ ଛାତିର କୋହ ।

ଶୁଭେନି କାହାକୁ ଦୁଃଖ ର ବିଳାପ

କରେ ସେ କେତେ ବିଦ୍ରୁପ

ନିଶବ୍ଦରେ ସେଇ ନିରୋଳା ଯାଗାରେ

ଛାଡିଦିଏ ତାର ଛାପ ।

ଲୂହ ବଦଳେର ଲହୁ ଯେବେ ଝରେ 

ଦୁଃଖ ଟା ଯାଏନି ସରି

କ୍ଷତାକ୍ତ ଶରୀର ବିଷାକ୍ତ ମନରେ

ରହିଥାଏ ଘରକରି ।

ଜୀବନ ଆକାଶେ ଘୋଟେ କଳାମେଘ

ଦିନଟା ଅନ୍ଧାର ଲାଗେ

ସାତମେଘ ହୋଇ ଦୁଃଖ ବରଷଇ

ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତର ଅସ୍ତରାଗେ ।

ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ଦୁଃଖ ବୋହିଯାଏ

ଶୂନ୍ଯତାର ବେଦନାରେ

ମିଛ ଆଶ୍ବାସନା ଦରଦୀ ମନରେ 

ଉଦାସୀଆ ଜୀବନରେ ।

ଜୀବନ ଦୌଡରେ ଦୁଃଖ ଜିତିଯାଏ

ଅନ୍ଯାୟ ଅପକର୍ମ ରେ

ମିଛ ଗୌରବର ସମ୍ମାନ ମିଳଇ

ଆଉ କା ଆଖି ଲୁହରେ ।

ଅତଳ ସାଗର ଅଥଳ ଜଳରେ 

 ଯେବେ ଜୀବନଟା ଭାସେ

ଡହକ ଖରାର ତତଲା ବାଲିରେ 

 ଦୁଃଖ ଫିକ୍ ଫିକ୍ ହସେ ।