ଦୁହିତା

ଅଶାନ୍ତ ଆଜି ଏ ଧରା

ପୃଥିବୀଟା ବିକ୍ଷିପ୍ତ,ବିଭତ୍ସ ।

କଳଙ୍କିତ ଆଜି ଏ ସମାଜ

ସବୁଠାରେ ଖାଲି ବିଭୀଷିକା

ଅନ୍ୟାୟ ,ଅନୀତି ଆଉ ଦୁର୍ବାର ଶୋଷଣ ।

ସୃଷ୍ଟିର ଆଦ୍ୟାଲୋକ ସ୍ପର୍ଶ ନ କରୁଣୁ

ଅଖୋଜା , ଅଲୋଡ଼ା ପ୍ରାୟ

ଡଷ୍ଟବିନରେ ବଳି ପଡ଼େ

ଏଠି ନିରୀହ ଶିଶୁକନ୍ୟା ଭୃଣ ।

ଦୁନିଆଁକୁ ଚିହ୍ନିବା ପୂର୍ବରୁ ,

ଚରିତ୍ର କ'ଣ ବୁଝିବା ଆଗରୁ ,

ଗଣଦୁଷ୍କର୍ମରେ ପ୍ରପୀଡ଼ିତା ନାବାଳିକା

ପାଲଟିଯାଏ ଚରିତ୍ରହୀନା ।

ଅପମାନ ଆଉ

ଅପବାଦର ଜ୍ୱାଳାରେ ଜର୍ଜରିତ

ସୁକୋମଳ ତନୁ ମନ ତା'ର

ସହେ ଅନ୍ତର୍ଦାହର ମରଣାନ୍ତକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

କୁଆଁରୀ ମନର ସ୍ଵପ୍ନ ସବୁକୁ

ସଜେଇ ଯେବେ ସେ ଗଢି ବସେ

ତା' ରଙ୍ଗୀନ ଦୁନିଆଁ ।

ସହି ପାରେନି ତା'ଖୁସି,

ଏ ସମାଜର ଲୋଲୁପ ଦୃଷ୍ଟିରେ,

ଯୌତୁକ ଜୁଇର ରକ୍ତିମ ଧୁନିରେ

ଜଳିଯାଏ ଶେଷେ ତା'ର

ନିରୀମାଖୀ ବଧୁ ପଣିଆ ।

ଦୁହିତା ସେ....

ଦୁଇ କୂଳ ହିତା ।

ଗର୍ଭେ ତା'ର ସାଇତି ରଖିଛି,

ଏ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦିସତ୍ତା,ଚିରନ୍ତନସତ୍ୟ ।

ତଥାପି ସେ

ପ୍ରପଞ୍ଚ ପୌରୁଷର

ଅହଂକାରର ଦୁନ୍ଧୁଭିରେ

ବ୍ୟସ୍ତ,ବଶୀଭୂତ ।

ସାବ୍ୟସ୍ତ କରିପାରେନି ସେ

ତା'ନିଜର ବିକ୍ଷିପ୍ତ ଅବସ୍ଥା ।

ନିର୍ବାର୍କ,ନିର୍ଲିପ୍ତ ।

ଲଜ୍ଜାର ଓଢଣୀ ତଳେ

ଲୁଚାଇ ଦିଏ ସେ

ସମାଜର ନିର୍ଲଜ୍ଜ ପଣିଆ ।

ତଥାପି ସେ..

ଲାଂଛିତା....

ନିର୍ଯାତିତା...

ତୀବ୍ର ଅପମାନିତା,

ଅହେତୁକ ଅବହେଳିତା ।

ଶେଷରେ କ..ଳ..ଙ୍କି.. ତା ।

ଏଇତ ଆମ ଲଜ୍ଜାଜନିତ

ପରିଣତି...ଯା'ନାମ

ଦୁହିତା ।