ବୟସର ଆୟୁଷ ବୟସ ଆୟୁଷ

ବୟସ ଆୟୁଷ ହଜି ହଜି ଯାଏ

ଦିନୁ ଦିନୁ ହୁଏ ମ୍ଳାନ

ଜୀବନ ଯୌବନ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ଚକ୍ରେ

କରିଛନ୍ତି ଅବସ୍ଥାନ ।

ଦୀପ ଟିଏ ହୋଇ ଜଳେ ଏ ଜୀବନ

ଲୋଡ଼ା ତାର ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ

ଅଳୀକ ସଂସାରେ ମାୟାର ବନ୍ଦନେ

ହାହୁତାଶ ଜୀବନ ।

ସମୟର ଏହି କଷଟି ପଥରେ

ଯାଏ ସିଏ ପେଶି ହୋଇ

ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାଣ ସତ୍ତା ଭରି ନୀରବତା

ଯାଏ ସେ ନିଶ୍ଚଳେ ଶୋଇ ।

ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟ ର ଫଲଗୁ ଧାରାରେ

ଜୀବନର ରଙ୍ଗ ମାଖି

ସମୟ ବଦଳେ ଜୀବନ ବଦଳେ

ହୋଇ ଯାଏ ନୀରୀମାଖି ।

କିଏସେ କହିବ କାଲି କଥା ଆଜି

ସନ୍ଧି ଏ ସମୟର

ଲିଭାଇ ପାରିବ ଅନ୍ତର ତଳର

ଲେଲିହାନ ଶିଖା ଧାର ।

ସମୟ ହାତରେ ବୟସ ର ବୋଝ

ସରିବ କେବେ ଆୟୁଷ

ଚାଲୁ ଚାଲୁ କେବେ ସରିଯିବ୍ବ ବାଟ

ନରହୁ କା ଅବଶୋଷ ।