ବସୁଧା ହେଉ କୁଟୁମ୍ବ

ଫିକା ଫିକା ଲାଗେ ବସନ୍ତର ରଙ୍ଗ 

ବିରହ ବିଧୁର ପ୍ରେମ

ବହୁଛି ଶୀତଳ ମଳୟ ସମୀର

ଅସହ୍ଯ ତାପ ଗ୍ରୀଷମ ।

ଗାଉନି କୋକିଳ କଣ୍ଠ ସୁମଧୁରେ

ବେସୁରା ପଞ୍ଚମ ତାନ

ଗହଳ କନ୍ଦିରେ ହଳଦୀ ବସନ୍ତ 

ଲୁଚାଉଛି ତାର ମୁହଁ ।

ଯାଉଅଛି ହଜି ବନ ସବୁଜିମା

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ସୁବିଶ୍ବାସ 

ଧାଉଁଛି ଜୀବନ ଅନିଶ୍ଚିତ ପଥେ 

ଦେଖି ଲାଗେ ବଡ ତ୍ରାସ ।

ବରଷୁନି ଧାରା ନିର୍ଝରୁନି ସୁଧା

ଶୁଷ୍କ ସ୍ରୋତସ୍ବିନୀ ବକ୍ଷ

ହେଉ ନାହିଁ ମନ ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସ

ଜଞ୍ଜାଳେ ବିଚ୍ଛେଦ ଦୁଃଖ ।

ବଦଳାଏ ରଙ୍ଗ ହୃଦ ବହୁରୂପୀ

ପଣ୍ଯ ଚିରନ୍ତନ ପ୍ରେମ

ସଢୁଛି ଅତୀତ ଅନ୍ଧାରେ ଭବିଷ୍ୟ

ଦହଗଞ୍ଜ ବର୍ତ୍ତମାନ ।

ଘର ପରିବାର ସମାଜ ସଂହତି 

ବିପର୍ଯ୍ଯସ୍ତ ସୁଖ ଶାନ୍ତି

ବେଳ ଥାଉଁ ଜନ ନ ହେଲେ ସଚେତ

ସୁନିଶ୍ଚିତ ଧ୍ବଂସଗତି ।

ମୈତ୍ରୀ ସୁସମ୍ପର୍କ ବନ୍ଧନ ସୁଦୃଢେ

ବସୁଧା ହେଉ କୁଟୁମ୍ବ 

ଉନ୍ମେଷୁ ଜୀବନ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ କମଳ

ସୌଜନ୍ଯତା ସତ୍ଯ ଶିବ ।