ବର୍ଷା ଓ ବାଟୋଇ

ସଂସାରର ପଥ ବହଳ ଅନ୍ଧାର

ଖାଲ ଖମା କଣ୍ଟକିତ

ଜୀବନ ନୁହଁଇ ଗୋଲାପର ଶେଯ

ଜୀଇବା ମଣିଷ କଷ୍ଟ ।

ସହିବାକୁ ହୁଏ ଯେତେ ଝଡଝଞ୍ଜା

ଛାତିକୁ କରି ପଥର

ପିଇବାକୁ ହୁଏ ଆପଣା ଓଠରେ

ପାଣି କରି ଲୁହ ଧାର ।

ଚାଲିବାକୁ ଅଛି ପଥ ବହୁ ଦୂର

କେବେ ଖରା ବର୍ଷା ଛାଇ 

ଆଗକୁ ଆଗକୁ ବଢାଅ ପାଦକୁ

ବାଟୋଇ ଭଉଣୀ ଭାଇ ।

ଲୁଣି ମାରିଯାଏ ଶ୍ରମ ଝାଳ ଶୁଖି

ଏକ ହୁଏ ପେଟ ପିଠି

ଭିଜି ଗୋଟାପଣେ ଚାଲିବାକୁ ହୁଏ 

ଦୁର୍ଗମ ପଥ ତଥାପି ।

ବର୍ଷା ସମାଗମେ ଦୃଢ ସୁସଙ୍କଳ୍ପେ

ରୋପି ଫଳଛାୟା ବୃକ୍ଷ 

ଆସନ୍ତୁ ସଭିଏଁ ଏକ ମନ ପ୍ରାଣେ

ହେବା ସୃଜନ ମନସ୍କ ।

ସରସ ସୁନ୍ଦର ସଦା କୁସୁମିତ 

ସାରସ୍ବତ ଚଲାପଥ

କରୁ ଆଲୋକିତ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ବକୁ

ଓଡିଶା ଆମ ଭାରତ ।