ବିଛିନ୍ନ ଏକ ପଡା

       ଆମ ଗାଁ ଠୁ ହାତପାହାନ୍ତା ଦୂରରେ

       ସୀମାହୀନ ମେଘମାନେ ଉଡିବୁଲିଥାନ୍ତି

       ହାତଗଣିତ ଗଛମାନେ ତାକୁ ଅବାକ ପରି ଚାହିଁଥାନ୍ତି

       ସେଇ ଗାଉଁଲି ନିରୀହ ପରିବେଶ ମେଳେ

       ଚାରି - ପାଞ୍ଚଟା ଇଟାଘର

       ତା'ରି ଅଗଣାରେ ଫୁଟିଥାନ୍ତି କେଇଟା କଣ୍ଟାବୁଡ଼ା ଫୁଲ

       ଜୀବନ ରନ୍ଧନ ଏକ ଅତୀତ ସୁଖମୟ

       କିଏ ଭାଙ୍ଗି ପୁଣି ଗଢୁଛି ନୂଆ ସଂସାର

       କେତେ କୁଟୀର ଭିତରୁ ନିର୍ଜୀବ ଧୂଆଁମାନ

       ଦରଭଙ୍ଗା କୋଣରୁ ଝାଂପିଯାଉଥିଲା ଶୂନ୍ୟ

       ମଣିଷର ନିଷ୍କପଟ - ବିଶ୍ୱାସ ଭାବ .....!

      କେବଳ ମାଆର ମମତାକୋଳ

      ସମ୍ମୁଖରେ ପଥରବସା ଚଉଁରା ମୂଳ

      ସେଇଠି ଆନନ୍ଦର ସୀମାପ୍ରଦେଶ

      ଗଢ଼ିଉଠୁଥିଲା ଅଭୁଲା ସମ୍ପର୍କ

      ମାୟା, ମିଛର ଅଭେଦ ପ୍ରାଚୀର

      ନ ଥିଲା କାହାରି ସନ୍ଦେହ...!

     ନିଜହାତରେ ନିଜେ ଲେଖେ ଜୀବନ ପୁସ୍ତକ

     ଗୋଟେ ଦିନେରେ ଯୋଡ଼େ ନୂତନ ଅଧ୍ୟାୟ

     ଡିବିରୀ ଆଲୁଅରେ ବସି ପଢେ

     ବିତିଯାଇଥିବା ଦୁଃଖ ସମୂହ

     ପ୍ରତିଟି ପୃଷ୍ଠା ଶିଖେଇ ଦିଏ

     ଜୀବନରେ ବଞ୍ଚିବା କୌଶଳ l