ସର୍ବସଂହା ଧରିତ୍ରୀ

ଜନ୍ମ ଭୂମି ମାଆ ଧରଣୀ ମୋର

    ତୁ ସର୍ବ ସଂହା

କୋଳରେ ଧାରଣ କରିଛୁ ଏହି

   ସାରା ଦୁନିଆଁ ।

ତ୍ୟାଗ, ବଳିଦାନ ତୋହର ଅଟେ

   ଅମୁଲ ମୁଲ

କେହି ହେବେ ନାହିଁ ମାଆ ଲୋ 

    ତୋ ସଙ୍ଗେ ସମତୁଲ ।

ଜନ୍ମ ହେଲାପରେ ତୋ କୋଳେ

  ବଢି ବଡ଼ ହୋଇଛି

ତୋର ପତ୍ର, ଫଳ, ମୂଳକୁ 

     ଖାଇ ମୁହିଁ ବଞ୍ଚିଛି

ତୋର ନଈ, ନାଳ, ଝରଣା

   ପାଣି ଅଟେ ଅମୃତ

ଖାଦ୍ୟ, ବସ୍ତ୍ର, ବାସଗୃହ ଯେ

    ସର୍ବ ତୋ କୋଳେ ଜାତ ।

ରତ୍ନଗର୍ଭା ବସୁନ୍ଧରା ମା

    ତୋର ନାହିଁ ତୁଳନା

ହୀରା, ନୀଳା, ମୋତି, ମାଣିକ

   ସଙ୍ଗେ ରୁପା ଓ ସୁନା ।

ସକଳ ପଦାର୍ଥ ତୋହର

   ସମାଜର ହିତରେ

ଦାନ କରି ଦେଇ ରହିଛୁ

   ତୁ ଆନନ୍ଦ ଚିତ୍ତରେ ।

ପୁଣ୍ୟ ଜନ୍ମ ଭୂମି ମୋହର

   ସର୍ବ ସଂହା ଧରିତ୍ରୀ

କୀଟରୁ, ଯେ ବ୍ରହ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

   କୋଳେ ରଖୁ ସାଇତି ।

ସାଗର ଧୁଅଇ ଚରଣ

    ଚୁମେ ନୀଳ ଅମ୍ବର

ହିମାଳୟ ତୋର ମୁକୁଟ

   ନାହିଁ ତୋ ପଟାନ୍ତର ।

କେତେ ଶୁର, ବୀର ତୋ କୋଳେ

   ଜନ୍ମି ରଖିଲେ ଯଶ

କେତେ କବି, କେତେ ଲେଖକ

   ରଚିଲେ ଇତିହାସ ।

କେତେ ସତୀ, ବୀରା ରମଣୀ

   ତୁହି କୋଳରେ ଧରି

ଯୁଗ, ଯୁଗ ପାଇଁ ହୋଇ ସେ

   ଗଲେ ଆଦର୍ଶ ନାରୀ ।

ଚାରୁ ସୁଷମାରେ ଭୂଷିତ

   ତୋହରି କଳେବର

ସୁନ୍ଦର ସବୁଜ ବନାନୀ

    ଦିଶେ ଅତି ସୁନ୍ଦର ।

ଅପରୂପା ପ୍ରକୃତି ଶୋଭା

    ହରଇ ଜନ ମନ

ପୁଣ୍ୟ ଭୂମି ମାତା ମୋହର

   ତୋର ପାଦେ ପ୍ରଣାମ ।

ମାଆ, ମାତୃଭୂମି, ଓ ମାତୃଭାଷା

    ଜଗତେ ବଡ଼

ତାଙ୍କ କରୁଣାରୁ ଛୋଟ ରୁ ମୁହିଁ

   ହୋଇଛି ବଡ଼ ।

ତାଙ୍କ ଦାନ ଅଟେ ମହାନ

   ଶୁଝି ପାରିବି ନାହିଁ

ସ୍ୱର୍ଗ ଠାରୁ ଜନ୍ମ ଭୂମି ଯେ

   ବଡ଼ ଅଟେ ମୋ ପାଇଁ ।