ବନ୍ଦୀ ଓ ଭାବନା

ବିହଙ୍ଗ ଉଡଇ       ସୁଦୂର ଆକାଶେ

      ନାହିଁ ତାର କଟକଣା l

ମଣିଷ ବିଚରା        ଝୁଣ୍ଟି ପଡ଼ି ଯାଏ

     ବୁଦ୍ଧି ହୁଏ ବାଟ ବଣା ll

ପ୍ରକୃତି ସହିତ        ଖେଳୁଛି ମାନବ

      କରୁଛି ନଷ୍ଟ ତାହାକୁ l

ନିଜର ଜାଲରେ     ନିଜେ ବନ୍ଦୀ ହେବ

     ଭୁଲିଯାଏ ପୁଣି ତାକୁ ll

ପିଞ୍ଜରା ଭିତରେ      ପକ୍ଷୀ ଯଦି ଥାଏ

    ଯେତେ ଦିଅ ଖାଇବାକୁ l

 ମନ ତାର ଥାଏ।     ସୁଦୂର ଆକାଶେ

      ନିରନ୍ତର ଉଡିବାକୁ ll

ପ୍ରକୃତି ପାଇଁ କି        ବିଶ୍ୱ ବଞ୍ଚି ଅଛି

     କରୁଛ ତାହାକୁ ନଷ୍ଟ l

ପ୍ରତିକୂଳ ସ୍ଥିତି       ତେବେ ଉପୁଜିବ

    ଭୋଗିବ ଅନେକ କଷ୍ଟ ll

ବନ୍ଦୀ ହେବ ନିଶ୍ଚେ      ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିଛ

     ଏବେବି ସମୟ ଅଛି l

ବିହଙ୍ଗ ସମ ଯେ      ଭୋଗିବ ଯନ୍ତ୍ରଣା

   ପିଞ୍ଜରା ଯେ ଖାଲି ଅଛି ll

ବନ୍ଦୀର ଜୀବନ     କେତେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ

    ପଚାର ବନ୍ଦୀ ପକ୍ଷୀକୁ l

ପ୍ରକୃତ ସୁଖ ଯେ।  ଖୋଲା ଆକାଶ ରେ

     ବିହଙ୍ଗ ଜାଣିଛି ତାକୁ ll

ପ୍ରକୃତି ବଞ୍ଚିଲେ        ବିଶ୍ୱ ବଞ୍ଚି ଯିବ

     ବଞ୍ଚିବ ମଣିଷ ଜାତି l

 ନହେଲେ ଭୋଗିବ।   ବନ୍ଦୀର ଜୀବନୀ

    ମନେ ପକାଇବ ସ୍ମୃତି ll