କେବେ ଯିବ ଏ କରୋନା

ତୁମ ପାଇଁ ଆଜି ଆଖିରେ ସପନ

ତୁମ ପାଇଁ ଓଠେ ହସ 

ତୁମ ପାଇଁ ଭୂଲେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଯେତେ

ତୁମ ପାଇଁ ଲିଭେ ତ୍ରାସ ।

ତୁମ ପାଇଁ ତୋଳେ ମନର ମନ୍ଦିରେ

ସୁନ୍ଦର ଅଳକା ପୁରୀ

ତୁମ ପାଇଁ ସ୍ଵପ୍ନ ସଫଳ ହୋଇଛି

ତୁମେ ବନ୍ଧୁ ସଖା ପରି ।

ତୁମେ ତ ଗଢିଲ ଶରଧାରେ ମୋତେ

ସାତ ରଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗି ଦେଇ

ତୁମରି ସେନେହେ ଉଡ଼ି ବୁଲେ ନିତି

ପ୍ରଜାପତି ମନ ନେଇ ।

ତୁମେ ଆଣି ଦେଲ ମଳୟ ବସନ୍ତେ

ଚଇତି ଅବିର ବାସ

ଲକ୍ଷେ ଫଗୁଣକୁ  କାନିରେ ବାନ୍ଧିଲ

ଲିଭାଇ ମନର ଶୋଷ ।

ତୁମକୁ ଚାହିଁ ମୁଁ  ବିତାଇଛି ରାତି

ଆଖିର ପାଣିକୁ ମାରି

ତୁମ ପାଇଁ ଆଜି ଅଭିସାରିକା ମୁଁ

ପଡ଼ି ଥାଏ ମନ ମାରି ।

ତୁମ ପଥ ଚାହିଁ ଦିନ ବିତାଉଛି

କେବେ ଯେ ଆସିବ ତୁମେ

କୁଶଳୀ କରୋନା ପ୍ରାଚୀର ଗଢିଛି

ଅଶରୀର ପରିଭ୍ରମେ ।

ତୁମରି ପତ୍ରକୁ ଆଶା ନେତ୍ର ପାରି

ବସି ଅଛି ଦୁଇ ଆଖି

ଯେହ୍ନେ ସଂଧ୍ୟା ରାଣୀ ମଉଳି ପଡ଼ିଛି

ଅରବିନ୍ଦ ରଶ୍ମି ଦେଖି ।

ତୁମେ ଯେ ମାନସେ ଭଉଁରି ଖେଳୁଛ

ପାରେନା ଚିତ୍କାର କରି

ତୁଣ୍ଡେ ତୁଣ୍ଡି ବାନ୍ଧି କହି ପାରି ନାହିଁ

ହୃଦୟ ଯାଏ ମୋ ଚିରି ।

ତୁମରି ଦୂରତା ମାପି ଚାଲି ଥାଏ

ସହସ୍ର ଯୋଜନ ଯାଏ

ଅମାନିଆ ମନ କାହିଁକି ବୁଝିବ

ଚକୋର ପରାୟେ ଚାହେଁ ।

ତୁମକୁ ନେଇ ମୋ ଜୀବନ ସଂଘର୍ଷ

କେବେ ହାରେ କେବେ ଜିତେ

କରୋନାଟା ଆଜି ଶିଖାଇ ଦେଇଛି

କେହି ନାହିଁ କାହା ହିତେ ।