ନିଶା ବୃକ୍ଷ

ବିଶ୍ଵ ଚରାଚର ପାଇଁ ଜଗତର ନାଥ

ମାନସେ ଚିନ୍ତିଲେ ବସି ପ୍ରାଣୀ ଏକ ରଥ ।

ଆଜ୍ଞା ପାଳି ଚଳୁଥିବ ମୋହ ମାୟା ଧରି

ତହିଁରେ କିଏ ସେ ଦୁଷ୍ଟ କହିବା ବିଚାରି ।

ସମ୍ମୁଖେ ରଖିଲେ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ , ନାରୀ ଆଉ ନିଶା

ପରୀକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ପ୍ରଭୁ କଲେ ଲୋକହସା ।

ରୁଦ୍ରାକ୍ଷ ମାଳାକୁ ନେଇ କିଛି ଦୂରେ ରଖି

ଅନ୍ତରାଳେ ଭକତକୁ ନେଲେ ସେ ପରଖି ।

ଦିବା ରାତ ଆତଯାତ ବହେ ଜନସ୍ରୋତ

ନିଜ ଇଚ୍ଛା ମତେ ଜନେ କଲେ ଦୃଷ୍ଟିପାତ ।

ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦରିଦ୍ର ବୃଦ୍ଧ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷକୁ ଧରି

ପ୍ରଭୁ ନାମ ଆନନ୍ଦରେ ହେଉ ଥାଏ ସ୍ମରି ।

ମଣି କାଞ୍ଚନ ମଣ୍ଡିତ ସେ ପଥେ ପଥିକ

ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣ ,ନାରୀ ,ନିଶା ସବୁ ସାଜିଲା ମୋଦକ ।

ପହିଲେ ନିଶାକୁ ପାନ କରେ ଆନନ୍ଦରେ

ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ ଅଳଙ୍କାରମାନ ଭରିଲା ମୁଣିରେ ।

ନିଶା ରୂପେ ଥିଲା ଏକ ଖଣ୍ଡେ ସାଗାରେଟ୍

ଅଗ୍ନି ସଂଯୋଗିଣ ଟାଣି ନିଏ ଫଟାଫଟ୍ ।

କାମାକ୍ତ ପୁରୁଷ କିବା ବୁଝେ ଭଲ ମନ୍ଦ

ପରିଣାମ ବୃକ୍ଷରୁ କି ଝରେ ମକରନ୍ଦ ?

ନାରୀ ଗର୍ଭେ ଅଙ୍କୁରିତ ବୀଜ ଯେ ବିଷାକ୍ତ

ବିକଳାଙ୍ଗ ରୂପ ନିଏ ମନ ସନ୍ତାପିତ ।

ସିଗାରେଟ୍ ଧୁମ୍ର ଶିଖା ଯେସନେ କୁଣ୍ଡଳୀ

ଭବିଷ୍ୟ ଅନ୍ଧାର କରି ଦେଉ ଥାଏ ଗିଳି ।