ଧୂଆଁରେ ତୋଳିଛି ଘର

ଜୀଇଁବାକୁ ହେଲେ ଜୀବନରେ ଝିଅ

               ମରିବାକୁ ପଡ଼େ ବେଶି

ମରିବା,ଜୀଇଁବା ଦୁନିଆର ଖେଳ

               ଲୁହ ଏଠି ବାରମାସୀ ।

ଖୁସିର ସକାଳ ନୁହେଁ ବେଶି କାଳ

              ଅନ୍ଧାରକୁ ଯିଏ ଡରେ

ତାରାର ରୋଷଣୀ ଜାଳି ଜାଳି ନିତି

              ଜୋଛନାକୁ ଖାଲି ଝୁରେ ।

ନିଆଁର ନାଆରେ ପାଦ ଥାପି ଥାପି

              ଧୂଆଁରେ ତୋଳିଛି ଘର

ପାଉଁଶ ଗଦାରେ ସପନ ଦେଖିଛି

               ବହୁବାର ବହୁବାର ।

ଆଖିରେ ବହିଛି ଉଜାଣି ଯମୁନା

              ଛାତିରେ ବହିଛି ଝଡ଼

ପେଟତଳ ଭୋକ ମନେ ମରି ମରି

              ଭାଙ୍ଗିଛି ପଞ୍ଜରା ହାଡ଼ ।

ତଥାପି ହାରିନି ହଜାରେ ଦୁଃଖର

               ସାତସିଆଁ ଇତିହାସ

ନୀରବି ଯାଇନି ଅନ୍ଧାରର ଶେଯେ

               ପୁରୁଷର ଅବିଶ୍ୱାସ ।

କିଏ ଫେଡ଼ିଦେଵ ଜୀବନ ବେଦୀରୁ

               ଅସହାୟତାର ସୁଅ

ଅଭାଗିନୀ ଝିଅ ପଚାରେ ବାପାକୁ

               କି ଉତ୍ତର ଦେବ କୁହ ???