ମାଆ

ମହଣ ମହଣ ଦୁଃଖ ଘଷିମାଜି ଏରୁଣ୍ଡି ବନ୍ଧରେ

ସୁଖକୁ ସାଉଁଟି ଆଣୁ ସମୟର ଅଫେରା ମୋଡ଼ରେ ।

ପବନର ପାହଚରେ ବୁଣି ବୁଣି ପ୍ରେମର ବାରତା

ଆକାଶର ଅଗଣାରେ ଲେଖିଦେଉ ହଜାରେ କବିତା ।

ନିରବ ନଈର ଧାରେ ଲହୁଲୁହ କରି ଏକାକାର

ପିଠିରେ ପଥର ବୋହି ଦୁଃଖ ସବୁ କରୁ ତୁ ନିଜର ।

ତଥାପି ଫୁଟାଉ ହସ ମୋ ଆଖିର ଟିକି ବଗିଚାରେ

ଖରା କି ବରଷା ଅବା ଶ୍ରାବଣର ମେଘୁଆ ରାତିରେ ।

କୋଉଥିରେ ଗଢ଼ା କହ ତୋ ଛାତିର ମୁକୁଳା ଝରକା

ଦିନରାତି ବସି ଏଠି ମାଆଲୋ ମୁଁ ଝୁରେ ଏକା ଏକା ।