ସମୟ

ମହଣ ମହଣ ଦୁଃଖ

ଘଷିମାଜି ଏରୁଣ୍ଡି ବନ୍ଧରେ

ସୁଖକୁ ସାଉଁଟି ଆଣୁ

ସପନର ଅଫେରା ମୋଡ଼ରେ ।

ପବନର ପାହଚରେ

ବୁଣି ବୁଣି ପ୍ରେମର ବାରତା

ଆକାଶର ଅଗଣାରେ

ଲେଖିଦେଉ ହଜାରେ କବିତା ।

ନୀରବ ଋତୁର ରଙ୍ଗେ

ଲହୁଲୁହ କରି ଏକାକାର

ପିଠିରେ ପଥର ବୋହି

ଦୁଃଖ ସବୁ କରୁ ତୁ ନିଜର ।

ତଥାପି ଫୁଟାଉ ହସ

ଦୁନିଆର ପ୍ରତିଟି ମୁହଁରେ

ଖରା କି ବରଷା ଅବା

ଶ୍ରାବଣର ମେଘୁଆ ରାତିରେ ।

କୋଉଥିରେ ଗଢ଼ା କହ

ତୋ ହୃଦର ମୁକୁଳା ଝରକା

ଦିନରାତି ବସି ଏଠି

ସମୟ ମୁଁ ଝୁରେ ଏକା ଏକା ।