ବନ୍ଧୁପଣ

  

        

ହସରେ ଲୁହରେ ଦୁଃଖରେ ସୁଖରେ

    ପାଶେ ସଦା ରହେ ଯିଏ ,

ବିପଦେ ଆପଦେ ରଖେ ନିରାପଦେ

    ଉତ୍ତମ ବନ୍ଧୁଟି ସିଏ ॥O୧॥

        

ଦେଖି ତାର ମୁଖ  ମନପାଏ ସୁଖ

    ଆଖିରୁ ସେ ବୁଝିଯାଏ,

ଓଠ ଥରି ଉଠେ ପାଟି ତ ନ ଫିଟେ

    ଅନ୍ତରେ ସାନ୍ତ୍ଵନା ପାଏ ॥ O୨॥

ଵନ୍ଧୁ ସିଏ ଜାଣ  ଯେ ଏକଲା ପଣ

    ହୃଦରୁ କରଇ ଦୂର,

ମଧୁର ତା କଥା  ଘୁଞ୍ଚିଯାଏ ବ୍ୟଥା

   ପରମସଖା ସେ ସାର ॥ O୩॥

        

ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧିରଖେ  ରହେ ସଦାପାଖେ

    ଶମଶାନେ ରାଜଦ୍ୱାରେ,

ଜୀବନ ପଥରେ  ଧୀରେ ହାତ ଧରେ

    ସିଏ ବନ୍ଧୁ ପ୍ରକୃତରେ ॥ O୪॥ 

        

ମାନ ଅଭିମାନ  ଭାବେ ସେ ସମାନ

    ବନ୍ଧୁ ସ୍ଵାତନ୍ତ୍ର୍ୟତା ରଖି

ନ କହିଲେ କ୍ଷଣେ  ମର୍ମପୀଡା ଜାଣେ

   ମୁହଁ ଦେଲେ ଥରେ ଦେଖି ॥ O୫॥

       

ସଜଫୁଟା ଫୁଲ  ନାହିଁ ବନ୍ଧୁ ତୁଲ

    ମହମହ ତାର ବାସ,

ନିଃସ୍ଵାର୍ଥପରତା  ରହିଛି ସାଇତା

    ମନ ନିର୍ମଳ ଆକାଶ ॥ O୬॥

        

ବନ୍ଧୁ ହୁଏ ସାହା  ସଙ୍କଟରେ ଆହା

   କିଏ ଦେଖାଇବ ରାହା .

ନିଜ ପ୍ରାଣ ଦେଇ  ବନ୍ଧୁତା ରଖଇ

   ଇତିହାସେ କହେ ଏହା ॥ O୭॥

        

କୃଷ୍ଣସୁଦାମାର   ସଖ୍ୟଭାବ ଚିର

   ସୁଗ୍ରୀବ ସଖା ଶ୍ରୀରାମ,

କର୍ଣ୍ଣ ଦୁର୍ଯ୍ୟୋଧନ ଗୋବିନ୍ଦ ଅର୍ଜୁନ

    ପାଳିଥିଲେ ବନ୍ଧୁଧର୍ମ ॥ O ୮॥

      

ଆସ ମୋରଭାଇ ବନ୍ଧୁଟିଏ ହୋଇ

    ବନ୍ଧୁତା ଧନ ଅର୍ଜିବା,

ତ୍ୟାଗ ଆୟୁଧରେ ଏଇଜଗତରେ

   ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଆମେ ସୃଜିବା ॥ O୯॥

       

ନୁହେଁ ଏ ବିଚିତ୍ର  ସ୍ଥାନକାଳପାତ୍ର

    ଦେଖି ବନ୍ଧୁତା କରିବା,

ବନ୍ଧୁତା ବନ୍ଧନ   ନକରିବା ଛିନ୍ନ

ତେବେ ସୁଖୀ ଆମେ ହେବା ॥୧୦॥