କାବ୍ୟ ନାୟିକା

କାବ୍ୟନାୟିକା ମୋ ରୂପସୀରାଧିକା

ମୁଁ କାବ୍ୟ ପୁରୁଷ ମଳୟ ଛୁଇଁ,

ପ୍ରୀତି ମଧୁଝରା ଅନୁପମା ପରା,

ଅନନ୍ତ ଆଶାର କିରଣ ନେଇ,

କୋମଳଗାନ୍ଧାର ରାଗଭିଜା ,

ପ୍ରଣୟାଭିସାରେ ଲାସ୍ୟମୟୀ ମୁଁ 

କାବ୍ୟନାୟିକାର ରୂପସଜ୍ଜା  ।

       

କାବ୍ୟ ନାୟିକା ମୋ ଚତୁରୀପ୍ରେମିକା

ଦିବ୍ୟ ଅନୁଭବ ସ୍ଵର୍ଗସୁଖର ,

ତା ଚନ୍ଦ୍ରିକା ତୋଳି ନୃତ୍ୟରତା ହୁଏ,

ସଂଚାରେ ସୌରଭ ଵର୍ଣ୍ଣବିଭାର 

ଆଗମନେ ଦୂରଅନ୍ଧକାର,

ଚଟୁଳ ଇଙ୍ଗୀତ ମାନସ ମନ୍ଥନ

ହୃଦୟ ସାଗରେ ଉଠେ ଜୁଆର ।

       

କାବ୍ୟନାୟିକା ମୋ ସନ୍ତରଣକରେ

ଶବଦ ନଦୀରେ ଏକାକିନୀ,

ପ୍ରେମେଶ୍ଵରୀ ହୋଇ ଆଲିଙ୍ଗନକରେ

ନିର୍ଲିପ୍ତା ବାମା ସେ ଯଉବନୀ,

ବିଶ୍ୱାସ ପ୍ରତ୍ୟୟ ଅକୁଳାଣ,

ମୋ କାବ୍ୟନାୟିକା ଶୀତାର୍ତ୍ତବଶ୍ୟ

ସ୍ତମ୍ଭନ଼ ମୋହନ ଉଚ୍ଚାଟନ ।

    

କାବ୍ୟନାୟିକା ମୋ ପ୍ରେମରଯମୁନା

ହୋଇବହିଯାଏ କଳକଳ,

ବାସରରାତିରେ ରତିରେରୀତିରେ 

ଋତୁର ତନୁ ତା ଝଲମଲ,

ଯେବେ ମଞ୍ଚରେ ସେ ଚ଼ଢେ,

ରସରେ ରାସରେ ପ୍ରଣୟ ରାଗରେ

ପକ୍ଷୀରାଜ ଘୋଡା ଦୌଡେ ।

    

କାବ୍ୟ ନାୟିକା ମୋ ଅମୃତଲୋଡ଼େ

ସର୍ବଦା ରହିବହୋଇ ଯୁବା,

ଦିବ୍ୟ ସୁଗନ୍ଧର ପୁଷ୍ପଟିଏ ସରି

ଉନ୍ମଦ ପ୍ରେମିକା ଅପରୂପା

ଲଳିତ ଲବଙ୍ଗଲତା ପରି

କୋମଳ ମଳୟସମୀରେ ଝୁଲିବ

ସାଜି ସରଗର ଅପସରୀ ।

       

କାବ୍ଯନାୟିକା ମୋ ଭାବରରସିକା 

ଯୌବନେ ଧନୀ ଚାରୁହାସୀ 

ରସବତୀ ବାଳା ମୋ ପ୍ରୀତିମଞ୍ଜୁଳା

କ୍ଷୀଣ କଟୀ ତନ୍ବୀ ମୃଦୁ ହାସୀ

ନିଶବ୍ଦ ଭାଷାର ଘୁଙ୍ଗୁର

ରାଗ ରୂପ ରସ ଗନ୍ଧବତୀ ସେ

ନିଶବ୍ଦ ଚୁମ୍ବନ ଓଷ୍ଠାଧାର ।

କାବ୍ୟନାୟିକାର ଆଖିରେ ମଧୁର 

ସପନ ଗୋପନେ ରହିଛି ଭରି,

ଅମା ଅନ୍ଧାରେ ସେ ପ୍ରଦୀପ ଜାଳିଛି

ପୀରତି ନିଶାରେ ସାଜି ମୟୂରୀ,

ମଧୁ ମୂରୁଛନା ତୋଳେ ସୁର,

ଗାଉଛି ଯମୁନା କାବ୍ୟରେ ବେଦନା

ବହେ ପ୍ରେମ ମକରନ୍ଦ ଧାର ।

କାବ୍ୟନାୟିକା ପ୍ରେମେ ହେଲିବିକା

ଭୁଲିଛି ନିଜକୁ ପ୍ରିୟା ପାଇଁ,

ସେ ମୋ ଜହ୍ନରାତି ହୃଦୟସଂପତ୍ତି

ଶବଦ ନିଅଣ୍ଟ ହୁଏ ନାହିଁ,

ତା ବିନା ଲେଖନୀ ଅଟକେ,

କି କବିତା ଲେଖା ସର୍ଵଦା ପରୀକ୍ଷା

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରିବାକୁ ନୀରବେ ଶିଖେ ।

ମୋ କାବ୍ୟନାୟିକା ବିରହବିଧୁରା

କସ୍ତୁରୀମୃଗର ସମ଼ ଭ୍ରମେ,

ପୋହଳାଦ୍ବୀପର ରାଜକୁମାରୀ ସେ

ନିରତେ ପ୍ରବୃତ୍ତ ଗୃହକର୍ମେ,

ନାୟିକା ଜୀବନେ ସରସତା,

ଫେରାଇ ଆଣିବା କବୀତ୍ଵ ଭରିବା

କାବ୍ଯ ପୁରୁଷର ସାରବାର୍ତ୍ତା ।