କରୋନା ଯୋଦ୍ଧା

ତୁମରି ଜୀବନ ତୁମରି ହାତରେ

              ଏକଥା ତୁମକୁ ଜଣା

ତଥାପି କାହିଁକି ଅମାନିଆ ହୋଇ

              ମିଛେ ହୁଅ ବାଟବଣା ।

କି ଲାଭ ପାଉଛ ବାହାରେ ବୁଲୁଛ

              ଘର ଭିତରେ ନରହି

ନିଜେ ମରି ଯାହା ଅନ୍ୟକୁ ମାରୁଛ

              ଭୂତାଣୁକୁ ବୋହି ବୋହି ।

ବାହାଘର ଆଉ ଦଶାହ ଭୋଜିରେ

               ଏକ ସଂଗତରେ ବସି

ରୋଗକୁ ଟାଣୁଛ ନିଜ ଭିତରକୁ

               ସ୍ୱଇଚ୍ଛାରେ ହସି ହସି ।

ମଶାଣୀ ଡାକୁଛି ବହୁତ ପାଖରୁ

              ଦେବାପାଇଁ ଫୁଲହାର

ଜୀବନ ଛୁଉଁଛି ଜୁଇର ପାଉଁଶ

              ଏଠି ଖାଲି ବାର ବାର ।

ହାଡର ହିଡରେ ହାଉଳି ଖାଉଛି

              ଅଶୀ ବରଷର ବାପ

ପୁଅ ତାର ଆଉ ଫେରିବନି କେବେ

              ଲିଭିଛି ଜୀବନ ଦୀପ ।

ଉଜୁଡ଼ି ଯାଉଛି କେତେ ପରିବାର

              ଆଖିରୁ ଶୁଖୁନି ଲୁହ

ଧଳା ଶାଢ଼ୀ ଆଉ ଭଙ୍ଗା ମନ ନେଇ

              ପଡିଛି ପୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହ ।

କେତେଦିନ ଆଉ ଭୋଗୁଥିବା କୁହ

              କଲା କରମର ଫଳ

ସଚେତନ ହୁଅ ଛୁଆ ଠାରୁ ବୁଢା 

             ଆଉ ନାହିଁ ଜମା ବେଳ ।

ତୁମ ପାଇଁ ଏଠି ଦିନ ରାତି ବସି

            କରିଅଛୁ ଏକାକାର

ଆମେ ପରା ସବୁ ଆଶାର କିରଣ

            ରୋଗକୁ କରିବୁ ଦୂର ।

ନାକକୁ, ପାଟିକୁ, ହାତକୁ ଘୋଡେଇ

             ଜୀବନ ଲଗେଇ ବାଜି

ମରଣ ସହିତ ଖେଳୁଛୁରେ ଆମେ

              କରୋନା ଯୋଦ୍ଧା ସାଜି ।