ବିନ୍ଦୁ

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ଝରି ବରଷାର ଧାର 

ପାଲଟଇ ଦିନେ ସିନ୍ଧୁ,

ପାହାଡ଼ ପର୍ବତ ଦେହରେ ଭରିଛି 

କେତେ ରେଣୁ କଣା ବିନ୍ଦୁ l

କାକର ର ବିନ୍ଦୁ ଶୀତସକାଳରେ

ଘାସ ପତ୍ରେ ପଡେ ଝରି,

ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣରେ ଝଲମଲ କରେ

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ମୋତି ପରି l

ଵିନ୍ଦୁରୁ ଲେଖାର ଆରମ୍ଭ ହୁଅଇ

ବିନ୍ଦୁ ରୁସକଳ ଚିତ୍ର,

ଯେତେ ଜ୍ୟାମିତିକ ରେଖା କୋଣ କ୍ଷେତ୍ର

ସବୁମୂଳେ ବିନ୍ଦୁ ସ୍ଥିତ l

ସଧବା ନାରୀର ମଥାର ସିନ୍ଦୂର

ନାଲି ବିନ୍ଦୁ ସେତ ରଚେ,

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ରକ୍ତ ଦେହେପ୍ରବାହିତ

ତା ବିନା କି ପ୍ରାଣ ବଞ୍ଚେ l

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ମଧୁ ସଞ୍ଚେ ମଧୁକୀଟ

କେତେପୁଷ୍ପରୁ ସେ ନେଇ,

ଆମ୍ର ବଉଳରୁ ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ମଧୁ

ବସନ୍ତରେ ଝରୁଥାଇ l

ଅମୃତ କଲସେ ବିଷ ବିନ୍ଦୁ ମିଶି

ନାଶ କରିଥାଏ ପ୍ରାଣ,

ଦୁଗ୍ଧରେ ବୁନ୍ଦାଏ ଖଟା ରସ ମିଶି

କରେ ନାଶ ତାର ଗୁଣ l

ମଥାରେ ଚନ୍ଦନ ବିନ୍ଦୁ ଲଗାଇଲେ

ଭକ୍ତି ଭାବ ମନେ ଭରେ,

ବୁନ୍ଦାଏ ତୁଳସୀ ଜଳ ଲୋଡ଼ାହୁଏ

ଶେଷ କାଳେ ଜୀବନରେ l

ପ୍ରଭୁଙ୍କ କରୁଣା ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ଝରେ

ଭକ୍ତର ମଥାର ପରେ,

ସେଇ ଆଶିଷରୁ ବୁନ୍ଦାଏ ପାଇଲେ

ମାନବ ଜୀବନେ ତରେ l।