ବାସ୍ତବର ଉର୍ଦ୍ଧରେ

ତୁମେ ନିରାକାର  ତୁମେ ହିଁ ସାକାର 

      ତୁମେ ହିଁ ଜଗତ କର୍ତ୍ତା 

ଜଗତର ନାଥ    ଆହେ ଜଗନ୍ନାଥ 

      ତୁମେ ତ ଜୀବନ ଦାତା ।

 କାହିଁ କେତେଦୂରେ ତୁମେ ରହିଅଛ 

     ବାସ୍ତବ ଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧରେ

କଳାକଳେବର   କହ୍ନେଇ ଠାକୁର 

    ଵିନତୀ ତୋହରି ଠାରେ । 

ଆଉ କେତେଦିନ  କାଳିଆ ସାଆନ୍ତ 

     ବସିଥିବୁ ଦାରୁ ପରି 

ତୋ ଚକାନୟନେ ଦେଖିପାରୁ ନାହୁଁ 

     କାନ୍ଦୁଛି ସତ୍ୟ ଗୁମୁରି ।

ପାପ, ଲୋଭ, ମୋହ ମାୟା କପଟରେ 

      ଜଗତ ବ୍ୟାକୁଳ ଆଜି

ତାରିବାକୁ ପ୍ରଭୁ   ଆସ ମହାବାହୁ 

      ଚକ୍ର ଧରି ଚକ୍ରଧାରି ।

ଗଙ୍ଗା ପାଲଟିଛି   ପାପର ସାଗର 

      ରକ୍ତର ନଦୀ ବହୁଛି

ଆସ ଥରେ ପ୍ରଭୁ   ଏବେ ଅବତରି 

     କାଳିଆ ଘୋଡାରେ ଚଢି ।

ପଥର ପରି ତୁ    ବସିଛୁ ଠାକୁର 

     ପାପତ ରାଜୁତି କରେ

ଆଉ କେବେ କହ  ଆସିବୁ ତୁ ଧରି 

     ବାର ହାତ ଖଣ୍ଡା କରେ ।

ରତ୍ନ ସିଂହାସନେ   ବସି ତୁ କାଳିଆ 

       ଜଗତ ଦୁଃଖ ହାରୁଛୁ

ଜଗତ ଜନଙ୍କୁ   ପାଳୁଛୁ ବୋଲି ତୁ 

     ମହାବାହୁ ବୋଲାଉଛୁ ।

ବଡ ଦେଉଳରେ   ଭାଇ ଭଉଣୀକୁ 

     ସାଥିରେ କାଳିଆ ନେଇ

ଭୁଲିଗଲୁ ଅବା  ପାସୋରି ଦେଲୁ ତୁ 

     ଚଉଷଠି ଅର୍ଣ୍ଣ ଖାଇ ।

ଦେଉଳୁ ବାହାରି  ସିଂହାସନ ଛାଡି 

     ଥରୁଟିଏ ଯାଆ ବୁଲି 

ଦେଖିବୁ କାଳିଆ  କାଳ ପାପ ଛାୟା 

    ବଡଦାଣ୍ଡେ ଖେଳେ ହୋଲି ।

ତୋ ବଡ ଦେଉଳ ଚାରିପାଖେ ତୋର 

     ଚାରୋଟି ବଡ ଦୁଆର 

ଦୁଃଖି ଦୁଃଖ ଅବା  ଶୁଭୁନି କାଳିଆ 

      ହେଲୁକି ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର ।।