ବିଚିତ୍ର ପ୍ରାଣୀ

କେବେ ସିଏ ପୂଜା ପାଏ

ସାଧୁତା ବେଶରେ ,

ସାରଥୀ ରୂପ ନେଇ ।

କେବେ ସିଏ ନୃତ୍ୟ କରେ

ଉଲଗ୍ନ ବେଶରେ ,

ଧର୍ମ ର ନାମ ଗାଇ ।।

କେବେ ସିଏ ଭଣ୍ଡ କରେ

ଚୋରି,ଠକାମି କରି ,

ମିଛ ପୂଜାରୀ ହୋଇ ।

କେବେ ସିଏ ଭିକ୍ଷା ମାଗେ

ଅଭିନୟଟେ କରି ,

ଧର୍ମର ଭାଗ୍ୟ କୁ ନେଇ ।।

କେବେ ସିଏ ଚାତକ ଶାଗୁଣା

ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ,

ଛଡାଏ ଅଧିକାର ।

କେବେ ସିଏ ମରୀଚିକା

ବିଶ୍ୱାସଘାତ କରେ ,

ନିଜ ପାଗଳ ପଣର ।।

କେବେ ସିଏ ଏତେ ସ୍ୱାର୍ଥପର

ଠକାମୀ କରି ,

ବଦଳାଏ ବିଚାର ।

କେବେ ସିଏ ହିଂସ୍ରର କୁକୁର

ନେଇଥାଏ ଜୀବଟା ,

ସେହି ମାନବର ।।

ମାନବ ଏକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ

କେମିତି ମାନିବା ,

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଏଇସବୁ ।

ମାନବ ଏକ ବିଚିତ୍ର ପ୍ରାଣୀ

କେମିତି କହିବା ,

ଏଇ ଦୁନିଆକୁ ।।

ଏବେ ବିଶ୍ୱାସ କରିବା କାହାକୁ

ପାପକୁ ନା ପୁଣ୍ୟକୁ ,

ଭାଗ୍ୟକୁ ନା କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ।

ଆମେ ବିଶ୍ୱାସ କରିବା କାହାକୁ

ଧର୍ମକୁ ନା କର୍ମକୁ ,

ଶ୍ରେଷ୍ଠକୁ ନା ବିଚିତ୍ରକୁ ।।