ସେଇ ବୃକ୍ଷ

କେତେ ନିର୍ମଳରେ

କେତେ ସରଳରେ

ରଖି କୋଠରରେ ତାର ବୁକ ।

ଫୁଲ,ଫଳ ସହ

ସୁଗନ୍ଧ କୁ ଆଣି

ଦେଇ ଥାଏ କେତେ ସୁଖ ।।

ବୃକ୍ଷ ବିନା ଯେ ପ୍ରାଣୀର ମଙ୍ଗଳ

ହୋଇଯାଏ ଆହାକାର ,

ମନ କଥା ମନେ ରଖି ଏ ମାନବ

କାଟୁଅଛି ବୃକ୍ଷ ହୋଇ ନିଷ୍ଠୁର ।

ସବୁ ଦେଖୁଥାଏ ସବୁ ଶୁଣୁଥାଏ 

ହେଲେ କହିପାରେନା ସେ କଥା,

ସବୁ ଜାଣିଥାଇ ଏଇ ନିର୍ଦୟ ମାନବ

ବୁଝେନା ବୃକ୍ଷର ବ୍ୟଥା ।

ଦେଉଥାଏ ଫୁଲ ଦେଉଥାଏ ଫଳ

ଆଉ ଦେଉଥାଏ ସିଏ ଛାଇ ,

ତାର ଫୁଲର ସୁଗନ୍ଧେ ଚହଟେ ଦୁନିଆ

ଥକୁଆ ବାଟୋଇଟେ ଯାଏ ରହି ।

ତାର ବି ଥାଏ ବଞ୍ଚିବାର ଆଶା

ଆମେ ଦେଉ ନାହୁଁ ସେଇ ସ୍ୱାଧୀନ,

ମନରେ ତ ତାର ସୁଜିଜ୍ଞାସା

କରେ ନାହିଁ କେବେ ଅଭିମାନ ।

ଗରିବ ସେବାରେ ଆସି ସିଏ ନୀତି

ଶେଷେ ହୋଇଯାଏ ଚୁଲି ଜଳନ ,

ଆମ ପାଇଁ ତାର ନିଷ୍ଠାପ୍ରେମ ଏତେ

ପ୍ରାଣ ଯିବା ଯାଏ କରେ ସେବନ ।

ମୁଁ ତ ମାନବ ମୋ ଠାରେ ହେଲେ

ରହିଅଛି ଭରି କେତେ ଯେ ସ୍ୱାର୍ଥ ,

ତଥାପି ମନରେ ଚେଷ୍ଟା କରଇ

ଜାଣେ ଯେବେ ସେଇ ବୃକ୍ଷ ନିସ୍ୱାର୍ଥ ।

ତାହାରି କାର୍ଯ୍ୟରେ ନଥାଏ ତ ସ୍ୱାର୍ଥ

ଧନ୍ୟ ତା' ନିସ୍ୱାର୍ଥ ଜୀବନ ,

କେବଳ ଜନ୍ମେ ସେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ପାଇଁ

ବୃକ୍ଷ ସେଇ ମୂଲ୍ୟବାନ ।

ଧନ୍ୟରେ ମାନବ ତୋ ଜୀବନ

ଧିକାର ତୋର ସ୍ୱାର୍ଥ ପଣ ।।