ଜୀବନର ଦ୍ଵନ୍ଦ

ଉତ୍ତପ୍ତ ହେଲାଣି ଧରା ଚଇତ ଆସିବ,

ଦେହରେ ମୋ ବୟସର ମହକ ବାସିବ,'

କାମନାର ଚରାଭୂଇଁ' ଏ ମନ ସାଜିବ,

ନାସେନ୍ଦ୍ରୟ ଅତରର ପୁଲକ ଖୋଜିବ I 

କିଛି ଶବ୍ଦ ନେଇ ଆଜି ଋତୁରେ ପ୍ରେମର,

ଲେଖିବି କବିତା ଭାବେ ସାଜିକି ଭ୍ରମର I 

ନଚେତ ମୋ ଯଉବନ ହୋଇବ ଅତୀତ,

ସ୍ମୃତି ବିଦାରି ମନ ହୋଇବ ବ୍ୟଥିତ I 

କୈଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟର ବିହ୍ୱଳତା ଭାବନାକୁ ଟାଣେ,

କି କବିତା ହେବ ଲେଖା ନିଜେ ମୁଁ ନ ଜାଣେ,

ତଥାପି କିଛି ଲେଖିବି ନିଶ୍ଚେ ପ୍ରଣୟର ଗୀତି,

ଆଦୃତ ହେବ ସଭିଙ୍କ ପାଶେ ଦେବ ବନ୍ଧୁ ପ୍ରୀତି I 

ଶୁଭେ ଡାକ କିନ୍ତୁ ମୋତେ କର୍କଶ ସ୍ଵରରେ,

ଭିକ୍ଷୁକଟିଏ କି ଡାକୁଛି ମୋ ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରେ

ସବୁଜିମା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ବଗିଚାରେ ବସି,

ଅଭାବର ଅଙ୍କ କିଛି ଲାଗି ଯାଏ କଷି I 

 କିଏ ସେ ମାଗୁଛି ମୋତେ ମୁନ୍ଦିଏ ତୋରାଣି,

ବସନ୍ତର ଅଗଣା ଏ, ପାରୁନି କି ଜାଣି

ବାଡ଼ିପଟେ ଆମ୍ର ଦ୍ରୁମେ କୋକିଳ ଭାସୁଛି

ଦାଣ୍ଡଆଡ଼େ ଆଗନ୍ତୁକ 'ଯନ୍ତ୍ରଣା' କାଶୁଛି ।

ମଧୁ ମଳୟର ବାସ,ଏପାଖେ ଭରୁଛି,

କ୍ଳାନ୍ତ ଜୀବନର ଗନ୍ଧ ସେପାଖୁ ଝରୁଛି, 

ଲେଖିଦେବି ଭାବି ଭାବେ ଭାବ ବାନ୍ଧିବାକୁ

,ଭାବର ସ୍ରୋତରେ ଲିପ୍ତ, ଶବ୍ଦ ଛନ୍ଦିବାକୁ ।

ଯୌବନର ସୁଖ ଦିନ ବୃଦ୍ଧ ବେଳ ଦୁଃଖ

ଜୀବନ ଯାତ୍ରାର ପରା ଏହି ଦୁଇ ମୁଖ,

ରୁଗ୍ଣ କଙ୍କାଳର ଦେହେ ପୀଡ଼ା ଥିବ ଭରି,

ତାକୁ ଦେଖି ଉନ୍ମାଦକୁ ରଚିବି କିପରି ।

ଲେଖନୀର କାଳି ଶୁଖେ ଲିଖନ ଅଟକେ

ବିରୋଧାଭାସର ଭାବ ମନରେ ମହକେ

ପ୍ରତିଦ୍ଵନ୍ଦୀ ଭାବନାରେ ହୃଦୟର ଦ୍ଵନ୍ଦ

ପ୍ରତିରୋଧ କରେ ପୁଣି ଅଣାୟତ ଛନ୍ଦ I