ସବୁ ସହେ ବୋଲି

ମୁ ଶାନ୍ତ ବୋଲି

ମତେ କୁହନ୍ତି ଏଠି

ଅତି ଭକ୍ତି ଚୋରର ଲକ୍ଷଣ !।

ମୁ ପ୍ରତ୍ୟକ କଥା କୁ

 ନିସନ୍ଦେହର ନିରବରେ ଆଦରି ନିଏ ବୋଲି

 ମତେ କୁହନ୍ତି ଏଠି

ଓଃ ଏତେ ଗର୍ବ ଅମାନ୍ୟ !

ମୁ ପ୍ରତ୍ୟକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ର

  ସ୍ପର୍ଶ ସବୁକୁ ପାଇବାକୁ ଚାହେଁ ବୋଲି

ମତେ କୁହନ୍ତି ଏଠି

  ହେ କି ବେକାରିଆ ପିଲାଟିଏ !

ମୁ ଥୁଣ୍ଟା ଗଛଟିଏ ବୋଲି

  ମତେ ମାଟି କହେ ଆଜି

ମୁ ଅଛି ବୋଲି ତୁ ଅଛୁ , ନହେଲେ

 ପବନ କେବେଠୁ ମାରିସାରନ୍ତାଣି ତତେ !।

ମୁ ମନେ ମନେ ଟିକେ ଭାବେ

ଓଃ ଲଙ୍ଗଳ ଟା କାଠରେ ତିଆରି ବୋଲି ମାଟିର ଏତେ ଗର୍ବ

ହେଲେ ମାଟି ବି ଭୁଲି ଯାଇଛି ଯେ ,

ଲଙ୍ଗଳ ର ଆଗ ମୁହଁରେ ଲୁହାଟିଏ ଲାଗିଥାଏ ବୋଲି ।

ଆଉ ଯଦି ଏକଥାଟି କହିଦିଏ ତାକୁ !

ନା ନା ବିଚରାଟି କୁ ବହୁତ ବାଧିବ ନିଶ୍ଚୟ !

କିଛି କଥା ହୃଦୟ ଭିତରେ ସମାଧି ନେଇଯିବା ଭଲ ।

ସେମାନଙ୍କ ମତେ ବହୁତ କିଛି କୁହନ୍ତି

ହେଲେ ମୁଁ ସହିନିଏ ନିରବରେ

ବିଚିତ୍ର ନ ହୋଇ , ମଣିଷର ଭାବନାରେ ।

ତଥାପି ସେମାନେ ଆଉ ବହୁତ କିଛି କୁହନ୍ତି

ଏବେ ମତେ ବହୁତ ବାଧେ !

ଆଉ ମୁଁ ଆଖିର ଭିତର ଦେଇ ଭାବେ ;

ଯଦି ଆଜି ବାପା ଥାଆନ୍ତେ ,

ହୁଏତ ମୁ ଆଜି ଅପଠିତ ହୋଇ ଥାଆନ୍ତି ପଛକେ ;

ହେଲେ ଏଇଭଳିଆ ସବୁ କଥା ଶୁଣିବାକୁ ପଳନ୍ତାନି ମତେ ।

ଏମିତି କହିଦେବି ବୋଲି ଖାଲି ଭାବେ !

କିନ୍ତୁ ମୁ ଅସହାୟ ମଣିଷ ଟେ ବୋଲି

ନିରବରେ ଆକାଶ କୁ ଚାହିଁ ବାପାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଏ ,

ଆଖି ଦୁଇଟିକୁ ଛଳ ଛଳ କରି !