ମାଆ ଓ ମମତା

ପରିବା ସଜାଡି ଫ୍ରିଜରେ ସୋନାଲି

 ରଖିବାକୁ ଯାଇ ଦେଖେ,

  ଆଜି ବି ଅରୁଣ ଆଣିଛନ୍ତି ଜହ୍ନି

   ବିରକ୍ତି ଭାବ ତା ମୁଖେ ।

ପ୍ରତିଦିନ ଏହି ଜହ୍ନି ତରକାରୀ

 କେମିତି ଲାଗୁଛି ଭଲ,

  ଅରୁଣଙ୍କୁ ଯାଇ ପଚାରେ ରାଗରେ

   କାହିଁକି ଜହ୍ନି ଆଣିଲ ?

ଶାନ୍ତ ଓ ଉଦାର ଭାବରେ ଅରୁଣ

 କହେ ରାଗ ନାହିଁ ପ୍ରିୟେ,

  ଜୀବନ ଗାଥା ମୋ ଜହ୍ନି ସହ ଯୋଡା

   ଶୁଣ ବସି ଏକ ଲୟେ ।

ଛୋଟବେଳୁ ବାପାଙ୍କୁ ମୁଁ ହରାଇଛି

 ସବୁକିଛି ମାଆ ମୋର,

  ବହୁ ଅଭାବରେ ପାଳିଛି ସେ ମୋତେ

   କାମ କରି ପରଘର ।

ବରଷା ଦିନରେ ବାଡିରେ ଆମର

 ଲଗାଏ ମା ଜହ୍ନି ଗଛ,

  କିଛି ଯେବେ ନାହିଁ ଜହ୍ନି ପୋଡ଼ି ଖାଉ

   ଏକଥା ନୁହଇ ମିଛ ।

ଅଭାବୀ ସଂସାର ଯାହା ରାନ୍ଧି ଥାଏ

 ପେଟପୂରା ଦିଏ ମୋତେ,

  ଭୋକିଲା ପେଟରେ ନିଜେ ଶୋଇଥାଏ

   ମୋ ଦେହ ଯାବୁଡି ହାତେ ।

ମାଆର ସେନେହ ଶରଧା ମୋ ପାଇଁ

 ଜହ୍ନି ଭିତରେ ମୁଁ ଦେଖେ,

  ସେଇଥି ପାଇଁତ ସେହି ଦରବ ଟି

   ବ୍ୟାଗ୍ ରେ ଆଗ ମୁଁ ରଖେ ।

ମାଆ ସିନା ନାହିଁ ତା ସ୍ମୃତି ମନରେ

 ରହିଛି ହୋଇ ଜୀବନ୍ତ,

  ଯାହା ଖାଇ ଆଜି ବଡ଼ ମୁଁ ହୋଇଛି

   କୁହ ଭୁଲିବି କେମନ୍ତ ?

ଅରୁଣ ପାଟିରୁ କଥା ସରିନାହିଁ

 ସୋନାଲି ଉଠିଲା କାନ୍ଦି,

  ସେବେଠୁଁ ସୋନାଲି ସରାଗରେ ଥୋଏ

   ଜହ୍ନି ତରକାରୀ ରାନ୍ଧି ।

ମାଁ ବକ୍ଷ ଅମୃତ ପିଇ ହେଉଁ ବଡ଼

 ଖାଉଁ ତା ଅମୃତ ରନ୍ଧା,

  ତା ଅବର୍ତ୍ତମାନରେ ତା ଅମୃତ ସ୍ମୃତି

   ସହ ଦୃଢ଼େ ସର୍ବେ ବନ୍ଧା ॥