ଶ୍ରବଣ କୁମାର

ପୁରାଣ ଯୁଗର ଶ୍ରବଣ କୁମାର

ପିତାମାତା ପ୍ରତି ଜୀବନଟା ତାର ଥିଲା ସମର୍ପଣ ।

ଅନ୍ଧ ପିତାମାତାର ସେବା ସେ କରି

ସମୟ କାଟୁଥିଲା ସୁଖେ ତାହାରି ।

ନ ଥିଲା ଗ୍ଲାନି କି ନାହିଁ ଅବଶୋଷ

ପିତାମାତା ଥିଲେ ତା'ର ପ୍ରିୟ ମଣିଷ ।

ପିତାମାତାଙ୍କୁ ଭାରରେ ବୋହି

ବାହାରିଲା ନେଇ ତୀର୍ଥ ବୁଲେଇ ।

ହେଲା ଯେବେ ସରଜୁ ନଦୀର ପାଶ

ପିତାମାତାଙ୍କୁ ତା'ର ଲାଗିଲା ଶୋଷ ।

ବୃକ୍ଷ ମୂଳେ ପିତାମାତା ଙ୍କ ଭାରକୁ ଥୋଇ

କଳସି ଧରି ଗଲା ଶ୍ରବଣ ପାଣି ଆଣିବା ପାଇଁ ।

ଏ ସମୟେ ଦଶରଥ ଅଯୋଧ୍ୟା ସାଇଁ

ବୁଲୁଥିଲେ ବନେ ମୃଗ ଶିକାର ପାଇଁ ।

ଶ୍ରବଣ କଳସି ରେ ପାଣି ଭରେ ଶୁଭେ କଳ କଳ ଶବ୍ଦ

ମୃଗ ପାଣି ପିଏ ଭାବି ମାରନ୍ତି ତୀର ରାଜା ଦଶରଥ । 

ଶ୍ରବଣ ର ପ୍ରାଣ ଛଟପଟ ପାଇ ତୀର ର ଆଘାତ

ଦେଖି ରାଜା ଦଶରଥ ହେଲେ ଆଚମ୍ବିତ ।

ହାତ ଯୋଡ଼ି ଶ୍ରବଣ କହେ ଆହେ ନର ସାଇଁ

ଏଥିପାଇଁ ଶୋଚନା ତୁମେ କର କାହିଁ ପାଇଁ ।

ବିଧିର ବିଧାନ ପରା କେ କରିବ ଆନ 

ଏତିକି ଦିନ ପାଇଁ ବୋଧେ ଥିଲା ମୋ ଜୀବନ ।

ଡେରି ନ କରି ରାଜା ଏ ଜଳ କଳସି ନେଇ ଯାଅ ହେ ତୁରିତ

ବୃକ୍ଷ ମୂଳେ ବସିଛନ୍ତି ପିତାମାତା ମୋର ହୋଇଣ ତୃଷାର୍ତ୍ତ ।

କହୁ କହୁ ପ୍ରାଣ ଛାଡିଲା ଶ୍ରବଣ କୁମାର

ପିତୃ ମାତୃ ଭକ୍ତି ର ତା ନାହିଁ ପଟାନ୍ତର ।

ପୁରାଣ ଯୁଗର ପୁଅ ଥିଲା ଯେ ଶ୍ରବଣ

ଏ ଯୁଗରେ କିଛି ପୁଅ ଅଟନ୍ତି ରାବଣ ।

ସେ ଯୁଗ ଶ୍ରବଣ ପିତାମାତାଙ୍କୁ ଭାରରେ

ନେଇଥିଲା ତୀର୍ଥ କୁ ବୁଲେଇ ।

ଏ ଯୁଗ ଶ୍ରବଣ ପିତାମାତା ଙ୍କୁ ଗାଡ଼ିରେ

ନେଇ ଛାଡେ ବୃଦ୍ଧା ଶ୍ରମେ ଯାଇ ।

ଏବେବି ସମୟ ଅଛି ହୁଅ ସବୁ ଶ୍ରବଣ କୁମାର

ପିତାମାତା ସେବାରେ ଜୀବନ ହେଉ ଉତ୍ସର୍ଗ ତୁମର ।