ବହୁ ପ୍ରତିକ୍ଷାର ଅନ୍ତ

ଶୀତର ସେ ସ୍ପର୍ଶ ମାତ୍ରେ

ଧରଣୀ ମା ହୋଇଉଠେ ଶିହରିତ

ନୂଆ ପୁଲକରେ କୋଣେ ଅନୁକୋଣେ

ହୋଇଉଠେ ରୋମାଂଚିତ।

ଟୋପା ଟୋପା ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ,

ସିକ୍ତ କରି ପକାଏ,

ଘାସର ନରମ ଗାଲିଚାକୁ

ଖୁବ ଆବେଗର ସହ ,

ଧରିଣୀ ଆଘ୍ରାଣ କରେ,

ଶୀତର ସାନିଧ୍ୟକୁ ।

ଶୀତୁଆ ସକାଳର,

କଅଁଳିଆ ସୁନେଲି ତିର୍ଯ୍ୟକ ଖରା,

ଧରିଣୀ ମା' କୁ ଚୁମିଦିଏ,

ମୁଣ୍ଡରୁ ତଳି ପା ଯାଏ

ଘୋଡାଇ ଦେଇ ଉଷ୍ମତାର ଚଦର,

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଶୀତରୁ ଆଶ୍ୱାସନା ଦିଏ ।

କୁହୁଡି ପରସ୍ତ ତଳେ

ଅଳସ ଭାଙ୍ଗି ଆଖି ମିଟିକା ମାରି,

ଲୁଚକାଳି ଖେଳେ ବସୁମାତା

ଚପଳ ଶୈଶବ ପରି

ବହୁ ପ୍ରତିକ୍ଷାର ଅନ୍ତ ପରେ

ଶୀତ ଆସିଛି ମିତ ବସିବାକୁ

ତା'ର ହାତ ଧରି ।

ବସୁଧା ତନୁକୁ ଶାନ୍ତ କରନ୍ତେ

ଶୀତ ଆଉ ଗ୍ରୀଷ୍ମଢାଳି 

ଦିଅନ୍ତି ସମଭାବରେନିଜର କୃପାବାରି

ଶୀତର କାକର ଛିଟା

ଧରଣୀ ବୁକୁରେ ପଡି

ଭ୍ରମ ଜାତ କରେ

ସତେକି ବର୍ଷା ଯାଇଛି ଝରି।