ଭକ୍ତି ଉପହାର

ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତର ଶୋଭା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଭା

ବିରାଜେ ନଭ ମଣ୍ଡଳେ

ଲୋହିତ ଆଭାରେ  ନଭ ଲାଲୀମାରେ

ବର୍ଣର ବିଭା ଉଛୁଳେ ।

ଏମନ୍ତ ବେଳରେ କିଏ ପଞ୍ଜୁରୀରେ

ପଢା ଶୁକ ଟିଏ ଧରି

ଚାଲି ଥାଏ ଜଣେ ଆନନ୍ଦିତ ମନେ

ଶୁଆ ଛାଡ଼ୁ ଥାଏ ରଡି । 

ରାମ ରାମ ରାବେ ମୁଖରେ ସରବେ

ବନ ପଥ ପରିବେଶ

କିଏ ଜାଣେ ସିଏ କେଉଁଠାକୁ ନିଏ

ଶେଷ ରେ ହେଲା ପ୍ରବେଶ ।

ନିମ୍ନଗା ପୁଳିନେ ମନୋହର ସ୍ଥାନେ

ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ବନ୍ୟ ପ୍ରାନ୍ତରେ

ପଞ୍ଜୁରୀ ଥୋଇ ସେ ଚାହିଁ ନଭ ଦେଶେ

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରେ । 

ନମସ୍ତେ ଭସ୍ୱାନ ଭାନୁ ବିବସ୍ୱାନ 

ଘେନ ମୋର ନମସ୍କାର

ଭକ୍ତି ପୂତ ପ୍ରାଣେ ସନ୍ଧ୍ୟାର୍ଘ୍ୟ ଅର୍ପଣେ

ରତ ମୁଁ ତବ ପୟର ।

କରୁ ଅଛି ଏବେ ତାପରେ ନୀରବେ

ପ୍ରାର୍ଥନା କରି ସୁର୍ଯ୍ୟ ଙ୍କୁ 

 କହେ ମନେ ମନେ ଜଣା ନୁହେଁ ଆନେ

 ଜଣା ଇଲା ସବିତାଙ୍କୁ  ।

ପରବର୍ତ୍ତୀ କାଳେ  ମନ କୌତୁହଳେ

ପଞ୍ଜୁରୀ ଖୋଲି ବାହାର

କରି ସେ ଶୁଆକୁ ଅରପିଲା ତାଙ୍କୁ

ଘେନ ଭକ୍ତି ଉପହାର ।